Eindelijk weer naar Frankrijk

Na de kerstdagen togen we eindelijk weer eens richting ons lotje. Vol verwachting klopte ons hart, want de sneeuwberichten waren veelbelovend. En een tikje verontrustend: hoe zou ons dak zich houden onder de enorme sneeuwlast.
Gelukkig zag het er in grote lijnen prima uit. Afgezien van de onderste rij dakpannen die was afgeknapt onder het gewicht. Zels het plastic zat nog grotendeels voor de ramen.

En wat een plaatje...

Van Oud en Nieuw 2008 - 2009

De kelder is inmiddels voorzien van vensters en kozijnen. Deze zijn geplaatst door een Franse aannemer die er natuurlijk naar goed Frans gebruik exact tweemaal langer over heeft gedaan dan beloofd- waar hij overigens dan wel weer heel keurig 5% korting voor berekende, en het zijn prachtige kozijnen die maken dat onze hut nu heel wat lastiger door gespuis te betreden valt.

Van Oud en Nieuw 2008 - 2009

Volgende stap is de ramen voor het houten deel regelen. Hiervoor kregen we van onze Fransman een begroting van ruim 23.000 euro, waar we nogal de hik van kregen. Enig speurwerk bracht ons uiteindelijk bij een Nederlandse firma die de hele boel voor een aanmerkelijk prettiger bedrag wil leveren. Het plaatsen moet Poop dan alsnog zelf doen, en dat gaat waarschijnlijk met behulp van Ronald in het vroege voorjaar gebeuren.

Ondertussen is onze electricien Frederique, in afwachting van het verdwijnen van de sneeuw voor het afmaken van zijn klus.

De Franse wet schrijft voor dat je geen stroomaansluiting krijgt als je kelder niet is geisoleerd (!?), en de isolatieplaten kan hij niet door de sneeuw omhoog krijgen. Had de ramenman zijn werk op tijd gedaan, dan had de electricien dit deel al af gehad, maar helaas moet hij het nu over de winter heentillen... Onze electricien is overigens balsem op onze getergde ziel, waar het onze leveranciers betreft. Wat een heerlijke man. Hij komt zijn afspraken na (zeldzaam), communiceert vlot per email (heel zeldzaam) is voor mij door de telefoon te begrijpen (uniek) en levert prima werk (zalig).

Als we alleen al denken aan onze Fredy die zo dapper in de vrieskou ons huis van draden voorziet, en de hele heisa met de EDF om uiteindelijk stroom door die draden te krijgen gaat regelen, zuchten we van genot.

Maar laten we alles wat er nog moet gebeuren even parkeren, en genieten van wat we hebben: een prachtige blokhut in een overweldigend mooi landschap.
Aan de voet van een inmiddels geopend skigebied waar we naar hartelust met de kinderen van hebben geprofiteerd.
We vulden onze dagen met keutelen in en om het huis, inclusief het genieten van de kachel, en het verbeten oefenen op de Bamby. Niet zonder resultaat want zowel Merijn als Wytze hebben de grondbeginselen van het skien nu toch echt onder de knie.


Poop voerde nog een paar kleine klusjes uit, zoals het verder zekeren van het plastic voor de raamopeningen, het weer overeind zetten van het hek, sneeuwruimen, en nadenken over een oplossing voor De Lampen.

De Lampen vormen een rij schijnwerpers die op een Belgische rondweg niet zou misstaan. Ze zijn om onduidelijke redenen indertijd bij het vaststellen van het gewijzigde bestemmingsplan, door de gemeente Manteyer verplicht gesteld. Niemand weet waarom, want de hele berg is onverlicht, inclusief andere plukjes huizen en kleine toegangswegen.
Maar kennelijk is er een nieuw inzicht ontstaan, en vond iemand het wenselijk om de kas van de EDF eens flink te spekken met een lichtstraat van meer dan 1000 watt aan hoge-druk-kwikgas-ontladingslampen. Leuk als je in een terrarium het daglicht wil nabootsen, maar bepaald minder prettig als je op een berg 's nachts van de sterren wil genieten.

Het spreekt vanzelf dat wij hier niet blij van worden. En de overige bewoners overigens ook niet. Sterker nog, de hele berg is overstuur. Maar ja, zie zo'n project maar eens terug te draaien...

Om kort te gaan wordt de oplossing nu gezocht in een combinatie van lichtere lampen, lampen die alleen naar beneden schijnen en niet naar alle kanten, een tijdklok en afstandbedienbare schakelaars. En als dat allemaal voor elkaar is, hopelijk ook nog een andere look&feel, want deze bollen zijn leuk voor de parkeerplaats van de Super U, maar bepaald niet Montagnarde.

Poop heeft in elk geval op verzoek van Wicher een exemplaar uit de bol geschroefd, en Wicher gaat daarmee aan de gang om een alternatief te vinden.

En toen was de week al weer voorbij. Het was weer geweldig en natuurlijk veel te kort. Maar evaluerenderwijs kwamen Poop en ik tot de constatering dat "er zijn" weliswaar het leukst is, maar dat het gevoel nooit helemaal verdwijnt. Zodra we in de auto terug naar Nederland zitten, maken we alweer plannen voor de volgende trip. En zo houden we een permanent vakantiegevoel...