Petit Bois; een huis in Frankrijk: mei 2009

Mensen vragen ons wel eens of we het niet saai vinden dat we onze vakanties telkens op dezelfde plaats doorbrengen. Afgezien van het feit dat ons project zich nog lang niet in de saaie fase bevindt, antwoorden wij dan steevast dat deze plek nooit dezelfde is. De bergen lijken altijd in beweging. Alsof hetzelfde tafereel elke dag door een andere schilder wordt vastgelegd.

Mei op de Céuse. Met de sneeuw nog op de hellingen. De bomen vol ontluikend groen. De bloesem in de fruitbomen waar de bijen al woest om heen zoemen. Donkere luchten omlijsten felle opklaringen. Het lijkt - niet voor het eerst - alsof het hier nog nooit zo mooi was.

Maar naast al het genieten van het natuurschoon moest er natuurlijk ook gewerkt worden in onze blokhut. Nu de ramen er inzitten konden we eindelijk aan de inrichting beginnen. Terwijl ik de vloer in de olie zette, sleepte Poop met Ton ons bankstel van Wichers garage naar onze woonkamer.

Een hele onderneming en Poop moest de kozijnen uit de buitendeur halen om het er in te krijgen, maar dan heb je ook wat.

En daar zaten we dan. Diep weggekropen tussen de kussens voor de brandende kachel van het uitzicht te genieten. Helemaal volgens plan.

Helaas moest Poop ook nog serieus aan de bak op het dak. De aanbevolen dakpannen voor ons lotissement zijn helaas matig berekend op het sneeuwgeweld, en net als bij de huizen om ons heen, moesten bij ons ook de nodige pannen worden vervangen. Gelukkig kent Poop ons dak als geen ander en had hij de klus nog vrij vlot geklaard. Hij broedt nog wel op een strategie om het dak beter te wapenen tegen de winterse elementen. In elk geval balken over het dak heen om te voorkomen dat de sneeuw naar beneden schuift. En verder een uitgekiende dosis purschuim onder de pannen op de kritische plekken. Maar dat is iets voor de herfstvakantie. Voorlopig ligt het weer netjes.

Op woensdag gebeurde er iets raars. We kregen post. Echt waar: Mr P.J. van Houten, Route Céuse, Manteyer. Als er iets goed functioneert in Frankrijk is het de posterij. Straatnummers doen ze niet aan buiten de grote steden, maar de postbodes hebben lijstjes met namen in hun hoofd en weten iedereen te vinden. Gelukkig waren we ter plaatse om ons Eerste Poststuk in ontvangst te nemen. Wel hebben we snel een brievenbus gekocht en geinstalleerd volgens de normen van de Postwet. Weer een mijlpaal.