Petit Bois; een huis in Frankrijk: oktober 2009

Na een overnachting in Dijon rijden we zaterdagmiddag vol verwachting onze berg op. We worden verwelkomd door hellingen vol goudgele populieren die glanzend afsteken tegen de donker beboste bergwand. De lucht is stralend blauw, in de schaduw vriest het, de eerste sneeuw is al gevallen.

Bij ons huis aangekomen klopt ons hart vol verwachting als we de hoofdschakelaar overhalen. "zou het kunnen dat we toch ineens geen stroom hebben?" vroeg ik nog aan Poop, die ochtend op de autoweg. Maar volgens Poop was dat onmogelijk. Piet had het gezien, en Fredy had het bevestigd.

Maar toch gebeurt er niets. Geen lamp floept aan. Niets zoemt. Behalve mijn oren dan, van naderend onheil. "Misschien zit er ergens nog een schakelaar?" opper ik. Ondertussen bel ik Fredy. Ik weiger toe te geven aan het brede scala aan emoties dat mij nu ten dienste zou kunnen staan; ik ga niet huilen en word ook niet heel erg boos. Ik bel gewoon Fredy, en vraag hem of hij misschien weet waarom onze stroom het niet doet.

Fredy is vissen, heeft geen nummers bij de hand, en suggereert dat ik even de ERDF bel. Nu word ik toch een "petit peu en colaire", meld ik hem. Inmiddels heeft Poop onze kast opengeschroefd en onze Franse buurman gemobiliseerd door ook even zijn stroom af te sluiten. Die komt van pas want ik geef hem Fredy. Kunnen ze samen in rap Frans mooi uitvinden wat er aan de hand is. Er blijkt een zekering te zijn verwijderd - de visible - waardoor we zijn afgesloten. Meneer Lagnel - onze buurman -is zo superaardig om voor mij de ERDF te bellen om te informeren wat er in hen gevaren is dat maakte dat ze onze stekker er uit hebben getrokken.

Na ongeveer drie kwartier (!) met ongeveer de hele ERDF aan de lijn gezeten te hebben, komt hij er achter dat de ERDF ineens het rapport van de CONSUEL kwijt was. En "kwijt" is "nooit gehad" voor een ambtenaar. En in dat rapport staat dat onze installatie is goedgekeurd. En zonder rapport is hij dus niet goedgekeurd. En een niet goedgekeurde installatie mag niet worden aangesloten. En dus trokken ze de stekker er uit. Zo doen ijverige ambtenaren dat.

Nadat ik Fredy van dit nieuws op de hoogte had gebracht, en nadat hij verzekerde dat hij het maandag ging regelen en desnoods een stekker uit zijn eigen gereedschapskist er illegaal in zou stoppen, konden we weer wat rustiger ademhalen. Ondertussen had Poop de kachel al hoog opgestookt en kregen we tijdelijke stroom van meneer Lagnel en van Piet. Voldoende om onze primaire systemen te laten draaien.

En wat is het hier weer mooi. Als je 's morgens naar buiten kijkt, vergeet je alles wat er mogelijk nog aan de wereld mankeert.

Na deze ietwat valse start, gingen we dus opgewekt aan de klus. Een klein hoogtepunt was de succesvolle installatie van de vaatwasser. Verder bracht Poop de heerlijke montagnarde gordijnen in positie en maakte hij een begin met het plaatsen van de sneeuwhaken op het dak.

En toen was het dinsdagmiddag 16.00 uur en reed er een blauw ERDF-busje onze weg op. Ik spoedde mij naar buiten om de monteur met veel enthousiasme welkom te heten, vastbesloten hem niet los te laten voordat alles werkte. Alles kwam in orde zei hij, het was niet nodig dat ik hem assisteerde. Behalve dan dat hij de verkeerde kast aan het openschroeven was. Toch maar goed dat ik er naast stond, anders was hij route direct de Ceuse weer afgereden, tevreden met zichzelf dat hij het probleem zo snel had geanalyseerd. "Vind je het gek dat je geen stroom hebt. Heel die kast is leeg...". Nou ja, zo ver kwam het gelukkig niet. Ik wees hem onze kast "En haute?!?!?!" riep hij uit, waarna hij zich zuchtend op weg begaf. Maar toen was het karwei dan ook in 3 minuten geklaard. Hoera, de meter loopt!

De rest van de week hadden we vakantie. Zus Miek kwam met man en 4 kinderen, en ons huis is nu helemaal ingewijd. Iedereen een lekker bed, en de boiler kon het allemaal prima bijbenen. Heerlijk om onze dierbaren deelgenoot te maken van ons berggeluk.