Met een aanhanger vol luiken, fruitbomen en andere opschik trokken we richting onze blokhut. Alles ging redelijk vlot tot we iets voorbij Bourg en Bresse en hoop gebonk achter de auto hoorden en constateerden dat de aanhanger een klapband had gekregen. Niet fijn zo ’s avonds laat op de Franse snelweg. Vooral niet omdat dit een aanhanger was zonder reservewiel. Maar het geluk was toch nog met ons in die zin, dat deze potentiele ramp zich voltrok op 2 kilometer afstand van een parkeerplaats. Wij met een slakkengangetje de aanhanger naar de parkeerplaats gesleept en ons daar geïnstalleerd voor de nacht.
De volgende ochtend bleek de plaatselijke bandenkoning van het dichtstbijzijnde dorp weliswaar geen wielen in de juiste maat, maar wel puike aanhangers te verkopen. Snelle beslissers als wij zijn besloten wij tot totale vervanging van onze manke en toch ook al bijna doorgeroeste aanhanger en tuften wij met onze glanzende aanwinst terug naar de aire, onderwijl filosoferend over manieren om van het wrak af te komen. Gewoon laten staan was een optie, maar stuitte ons toch wat tegen de borst. Misschien maar de ANWB bellen om te vragen of die een idee hadden hoe hij afgevoerd kon worden.
Zoals wel vaker, loste ook dit probleem zichzelf op. Weer op de aire aangekomen cirkelden reeds twee medewerkers van de ANPR – het Franse snelwegmanagement – om onze afgeschreven kar. ‘Wat gingen we er mee doen?’, vroegen ze. ‘Nou, we wilden iemand bellen om hem op te halen en af te voeren’ antwoordde ik. De man keek sceptisch. ‘Binnenkort of over een jaar?’ vroeg hij streng. ’Eh, nou, vandaag eigenlijk… Of heeft u misschien een idee hoe hij het best naar de sloop kan?’ antwoordde ik. Waarop de man opgewonden overlegde met zijn collega. ‘Als u er vanaf wilt, willen wij hem ook wel meenemen…’ sprak de man enthousiast. Nou, dat vonden wij prima natuurlijk.
Terwijl Poop en ik als een dolle de inhoud van de aanhanger overpakten, kiepten de ANPR mannen alle vuilniszakken uit hun wagentje, stampten ze terug de containers in en maakten zo plaats voor hun vangst-van-de-dag. Ze hielpen zelfs nog mee met overladen en vertrokken uiteindelijk zeer tevreden van de parkeerplaats. Zij blij, wij blij. De vakantie was begonnen.
Nu ja, vakantie… eigenlijk was het weer een ouderwetse klusmarathon. We hadden namelijk van de winter in een enthousiaste bui maar vast een verhuursite in elkaar gezet, en daar hadden zowaar mensen op gereageerd die graag ons huis wilden bezetten voor een week of twee. Helemaal leuk natuurlijk, alleen was het huis nog niet helemaal af. Wij en onze reguliere gasten vonden het al prachtig, maar als je een huis huurt verwacht je misschien ook dat de muren zijn gestukt, en dat de badkamer is afgetimmerd. Er moest dus nog heel wat gebeuren.
Gelukkig hadden we Ronald en Christian tot onze beschikking die al vaker aan ons huis hebben getimmerd, en kon er weer een enorme hoeveelheid werk worden verzet.
De muren zijn nu allemaal netjes, de badkamer is helemaal klaar, de plafonds zijn geïsoleerd, de vensterbanken van de kelderverdieping zijn gestort, we hebben een grindpad om ons huis en we hebben zelfs een rijtje vlinderstruiken geplant.
Laat de huurders maar komen, we hopen dat ze er net zo van genieten als wij.
Gelukkig was er tussen de bedrijven door ook nog ruimte voor vakantie, met als hoogtepunt een heuse ‘trektocht’ met de kids. We gingen met twee tenten de Berg op voor een overnachting onder de sterren. De vallende sterren wel te verstaan, want als je zoiets goed doet, dan plan je het op 11 augustus. Het was maar voor 1 nacht maar het heeft diepe diepe indruk op de kids gemaakt. En op ons, want het is 10 jaar geleden dat we voor het laatst een serieuze rugzak om hadden. 500 meter stijgen met volle bepakking in de zinderende namiddagzon; het smaakt naar meer. Volgend jaar twee nachten!
Kijk hier voor alle foto's van deze vakantie
.jpg)
.jpg)
