Ons huis als fotomodel

Onder onze trouwe bloglezers bevinden zich ook diverse collega's van Poop. Een van hen vierde vakantie in de buurt en kwam even langs om de hut eens live te bekijken. Hij is een bijzonder vaardig fotograaf, dus het werd direct een heuse fotoshoot! Meer foto's van Sybren Stüvel kun je bewonderen op zijn website http://www.flickr.com/photos/sybrenstuvel/

Het lijkt wel een kerk!

Vanaf de vide gefotografeerd. Vooruit, omdat-ie zo vreselijk stoer is: nogmaals Poop op het dak.

Borrel op de veranda!

Waar ik al meer dan een jaar van droomde, is gisteren werkelijkheid geworden: we dronken een borrel op onze veranda. Piet en Ada van lotje 5, hadden de eer dit moment met ons te vieren. Ze brachten zelfs een heus housewarmingscadeau mee: een mooie buitenlantaarn. Proost, op een schitterend huis!

Klimhuis

Er valt een hoop te klimmen in en om het huis. Ronald en Christiaan zijn aan de oostkant van het dak druk in de weer met de pannenlatten en Poop legt aan de westkant de dakpannen. Ondertussen oefent Wytze op de 'kippenbrug' en sjouwt Hubert heen en weer met de pannen. Onder luid geklaag, want hij heeft last van zijn rug. Maar ja, je moet je toch op de een of andere manier nuttig maken.

Dat er nu werkelijk pannen omhoog gaan, is overigens een mijlpaal op zich, die vooraf werd gegaan door eindeloos ge-emmer over het type bouwlift waarmee dit volgens de heren bouwvakkers moest gebeuren.

De materiaallift die wij geinstalleerd hadden, en die volgens de catalogus is gemaakt voor het omhoog brengen van dakpannen, werd door onze bouwploeg als volstrekt nutteloos gekwalificeerd. Je kon er de pannen namelijk niet mee op elke gewenste plek op het dak brengen. Je moest dan met de pannen over het dak lopen. En dat is zwaar en moeilijk en dus niet geschikt voor onze bouwprinsjes. Een hoogwerker moest er komen, bij voorkeur een kraan. Dat je zoiets niet zomaar huurt, maakte allemaal niet uit. En ook niet dat hij vijf maal duurder is dan de materiaallift. Wij moesten met iets beters komen, anders kwam er geen pan op het dak.

Enfin; wij nogmaals naar het verhuurbedrijf, hoogwerker gehuurd voor een afschuwelijke hoeveelheid geld, hoogwerker naar de bouwplaats getuft, halve dag verder, ding opgesteld... en oh wonder en frustratie: volslagen ongeschikt om dakpannen mee omhoog te brengen.

Het ding heft niet meer dan 200 kg per keer, doet daar 10 minuten over en kan door z'n lange edoch onbuigzame arm wel boven, maar niet op het dak komen... vooral dit laatste was een onvoorzien en fnuikend manko... Exit hoogwerker en wederom de materiaallift gehuurd. Je begrijpt dat dit alles bijzonder op onze zenuwen werkte en maakte dat we het weer ouderwets gehad hadden met onze Hubert.

Anyway, de dakpannen gaan omhoog en het resultaat mag er zijn. Overigens is de bouwploeg nu met verlof en komen ze over twee weken terug om de boel af te maken. En gek genoeg is het best lekker om even zonder bouwploeg te zitten.

Pfffffff

Pfffff, wat gaat het langzaam. We zijn 7 dagen verder, en eindelijk zitten alle daksporen er op. Het is niet dat de mannen niet hard werken - ze werken elke dag totdat het donker wordt - maar het wreekt zich dat niemand van de bouwploeg ooit eerder een blokhut heeft gebouwd. Zeker niet eentje met ronde balken, schuine ramen en een gehoekt dak.

Eindeloos duurde het gepruts om uit te vogelen onder welke hoek de balken gezaagd moesten worden, om ze op de grens van de twee daken goed op elkaar aan te laten sluiten. Uiteindelijk bood de Duitse voorman van de ploeg op lotje 5, uitkomst. Hij hipte als een koorddanser over onze balken en strooide onderwijl met gouden tips.

Enfin, deze fase is afgerond. Gelukkig maar, want de sfeer werd met de dag beroerder. En Hubert begon het behoorlijk af te reageren op Poop, die dat idiote dak uiteindelijk verzonnen had. Waardoor de bouwploeg nu zoveel langer bezig is dan hij had gedacht. En de balken waren ook al zo zwaar. En de balken uit Nederland waren toch niet helemaal hetzelfde als die uit Rusland. En in de Russische balken zaten zoveel fouten. En zo ging het maar door.

Uiteindelijk heb ik hem flink laten uitrazen, en hem er vervolgens aan herinnerd dat hij de tekeningen al meer dan anderhalf jaar in zijn bezit heeft, en dus gelegenheid genoeg heeft gehad om zich hiervan bewust te worden. Dat hij er twee technisch tekenaars naar heeft laten kijken, en dat niemand het ontwerp van Poop heeft bestempeld als technisch onmogelijk. En dat wij toch moeilijk verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor het werk van de Russen. Nou, dat laatste was hij dan wel met mij eens.

Sterker nog, Poop heeft bij herhaling, ook per email, gevraagd of ze uit de voeten konden met het dak. En hoe ze dat gingen aanpakken. Maar, daar hoefde Poop zijn hoofd niet over te breken, suste Hubert. De Russen bouwden al dit soort huizen sinds de prehistorie.

Dat was een jaar geleden. Des te komischer dat Hubert mij gisteren toevertrouwde dat een massief houten huis op de bovenverdieping, eigenlijk nooit massief is, maar natuurlijk dient te worden uitgevoerd in houtskeletbouw. Heus waar. "Het is gekkenwerk om een huis met verdieping helemaal van massieve balken te willen maken."

Dat was groot nieuws. Zeker om uit de mond te horen van iemand die massief houten huizen aanprijst alsof het IKEA-billies zijn die je hatseflats in elkaar timmert. Hij gaf wel toe dat hij dat ons inderdaad nooit verteld had. Maar ja, hij wilde voor ons nu eenmaal graag dit huis bouwen. Pure liefdadigheid dus.

Gelukkig heeft Poop uiteindelijjk wel voor elkaar gekregen wat volgens Hubert technisch eigenlijk niet kon, en zitten nu ook de laatste balkjes aan de bovenkanten van de schuine ramen, recht op hun plek.

Nog "even" alles aftimmeren, isoleren en voorzien van pannenlatten, en dan kunnen eindelijk de dakpannen er op. Pfffff.

Het hoogste punt, de laatste balken en een prachtig schouwspel

Het hoogste punt is bereikt, en op dit moment wordt de laatste nokbalk geplaatst. De bezem heeft Poop naar goed gebruik eigenhandig in de nok gespijkerd en vanavond is het champagne voor de mannen!

Eergisteravond zagen we iets heel bijzonders. Onder een stralende sterrenhemel keken we uit op de Italiaanse alpen waar een enorm onweer woedde. De bliksem verlichtte de onweerswolken van onder tot boven, en over een breedte van tientallen kilometers ging het tekeer. Een zowat surrealistisch schouwspel dat zo ver weg was dat het zich in alle stilte voltrok.