Weekje extreem relaxt

Het begon extreem. De weersvooruitzichten waren al behoorlijk sneeuwig, en inderdaad, ter hoogte van Grenoble ging de plensregen over in een equivalent aan sneeuwval. De autoroute du Trièves; het stuk van de A51 ten zuiden van Grenoble, kropen we omhoog achter een sneeuwschuiver. Dat wordt een lange rit over de N75, dachten we nog. Nou, de N75 was afgesloten ontdekten we toen we eenmaal boven bij de rotonde waren. Hadden ze bij de tolpoortjes best even mogen zeggen, vonden we. Enfin, volgens de lokale verkeersbeambte was de N85 wel open, dus wij weer terug naar Grenoble –weer tol betalen- en de N85 beklommen. Die was redelijk sneeuwvrij – gelukkig want het eerste stuk na Grenoble is bloedsteil- en ter hoogte van Gap klaarde het sowieso volledig op. Onder een stralende sterrenhemel tuften we onze compleet sneeuwvrije Céüse op. De vakantie kon beginnen.

De vakantie was relaxt. Geen skiles dit keer, geen skipas en zo min mogelijk klussen. Per dag zouden we bekijken wat voor weer het was, en wat voor type activiteit daar het best bijpaste. En dus gingen wij op een dag dat het op onze hoogte goot van de regen, richting Orcières. Orcières ligt op 1850 meter, dus gegarandeerd in de sneeuw. Dat klopte. Het reed lekker rustig omhoog, want we waren werkelijk de enigen die de berg opgingen. En daar bleef het natuurlijk niet bij; we waren gekomen voor de beroemde sneeuwschoen-trails die ons langs sublieme vergezichten zouden voeren met een onvergetelijk uitzicht op de Ecrins. Behalve dus als het heel hard sneeuwt en je blij mag zijn als je de routemarkering kunt vinden. Het was weer ‘typisch zo’n Van Houten uitje’ zoals Poop treffend opmerkte. Inderdaad. En het was enig. We hebben het zelfs gefilmd.
Geen skipas betekent natuurlijk niet dat er niet werd geskied. We kochten middagpassen, waardoor we van half1 tot 5 konden skiën, wat voor de kids al een hele uitdaging is. En niet alleen met mooi weer; we hebben geskied in de zon, in de regen, in de kou, in de heftige sneeuw en in de mist. Alleen niet in de storm, want toen bleven de liften dicht. Dan is het overigens dubbelfijn als je geen volledige skipas hebt. De kids vonden het weer geweldig. Vooral door de bosjes, wat voor Poop en mij een hele uitdaging is omdat onze ski’s op kritische punten toch een heel stuk minder wendbaar zijn. ‘En mama, denk er om: Bukken’, adviseerde Merijn mij toen ik achter hem aan ging met de filmcamera. Enfin, kijk hier maar (al is het wel wat wiebelig).
De jaarwisseling was extreem relaxt. Met raclette en Catan en om 21.00 vuurwerk. De kids zouden middernacht niet halen, en vuurwerk is men toch niet zo gewend daar, dus dan kun je net wat eerder beginnen. Beter zelfs, dachten we, want wie weet ligt de hele berg al om 22.00 met de luiken dicht te knorren en schrikken ze zich een hoedje als wij ons stukje Hollandse traditie afsteken. Nou, indruk maakte het wel. Na de inleidende honderdklapper stond het hele lotissement op het balkon. Gelukkig konden ze het spektakel enorm waarderen en kregen we applaus na elke vuurpijl. Daarna de kids naaar bed en Poop en ik hadden precies om middernacht de champagne op. Bonne Année, morgen weer vroeg uit de veren!

Een beetje extreem, toch ook relaxt en zowaar nog wat geklust. Poop heeft het bad afgetegeld en voorzien van betimmering. Ziet er al weer een heel stuk affer uit. Verder heeft hij de logeerkamers extra geïsoleerd en de breuk die Fréderique électrique had veroorzaakt in de badkamer hersteld, waardoor de straallamp weer op vol vermogen functioneert.
En toen was de week alweer voorbij. De ochtend van het vertrek mocht Poop nog even de ladder op omdat door de storm een deel van de loodslab bij de schoorsteen was losgekomen. Poop weer in de kluskleren en met kit en pur het dak op om de boel te herstellen en te zekeren. Dat gaat nooit meer los. Het blijft je bezig houden, zo’n dak. Of zoals Pascal onze bovenbuurman zegt: ‘Le toit, c’est une passion'.

Kijk hier voor alle foto's van deze vakantie!

Jaarwisseling 2011/2012