Het is lange tijd stil geweest op dit weblog. Er viel ook
niet zoveel te melden. Er werd uiteraard nog wel geklust – een huis is
natuurlijk nooit helemaal af – maar het project Bouw was wel zo’n beetje afgerond.
Totdat Gerard-de-bovenbuurman op een herfstige dinsdagmiddag
belde met de mededeling dat het water door de voordeur naar buiten spoot.
Regenwater wel te verstaan, dat zich kennelijk via de muur een weg naar binnen
had weten te banen, om vervolgens netjes via de voordeur de hut weer te
verlaten. Niet het soort nieuws waar je als
huizenbezitter-op-1100-kilometer-afstand op zit te wachten. Snel handelen
bracht Poop binnen 24 uur ter plaatse alwaar hij met een aantal noodmaatregelen
(zoals het boren van een aantal afvoergaten aan de ‘lage kant’ van het huis) de
ergste overlast wist te verhelpen. 3 Dagen pompen en dweilen en de
benedenverdieping was weer droog, maar het was duidelijk dat er iets aan de
hand was dat verholpen moest worden. Maar wat, en hoe?
Petit Bois is aan de westkant deels ingegraven in de
helling. Die kant bestaat dan ook uit een dichte muur, die door onze kelderbouwer
indertijd is geïmpregneerd met waterwerend spul, en is voorzien van een drainage
om te voorkomen dat er al te veel waterdruk zou optreden. Althans, dat was de
opdracht. En daar ga je al. Want het bleek wel vaker dat onze instructies niet per
se tot handelen leidden. We moesten dus aannemen dat dit werk indertijd niet –
of in elk geval niet afdoende – is uitgevoerd. En als het dan heel lang, heel hard
regent (en ja, dat komt voor in Zuid-Frankrijk) dan dringt het water gewoon
dwars door het Franse beton naar binnen.
Gelukkig hadden we niet eerder dan in de zomervakantie tijd
om hier iets aan te doen, en dus ruim de gelegenheid om een aanvalsplan te
verzinnen. Poop koos uiteindelijk voor een 3-punten-plan bestaande uit een
dijk, een damwand en een drainage op bodemdiepte vlak tegen de muur. Om zoveel
mogelijk tijd ter plekke te hebben werd een deel van het materiaal al in
Nederland aangeschaft. Met enige leveringsmarge, zodat wij een maandje de woonkamer
op de Appelbes gedeeld hebben met 50 meter drainage buis op rol, 3 emmers
bitumen en 30 kg cement.
Wij dus maar weer eens met een ouderwets volgepakte
aanhanger naar Frankrijk.
Het eerste wat moest gebeuren was het vrijmaken van de
westkant van het huis. Daar lag ongeveer 3 kuub hout tegenaan gestapeld, en hadden
diverse plaatselijke woekerende plantensoorten zich de aflopen jaren bijzonder
thuisgevoeld. Neefje Matthijs hielp met dit voorbereidende werk, wat in de
brandende juli zon al niet meeviel. Toen het terrein vrij was kon Poop de
damwand aanbrengen. Hiervoor gebruikte hij golfplaat dat is bedoeld om onder de
dakpannen te worden gelegd, en dus waterdicht en sterk is.
En toen was het tijd
om de pikkel ter hand te nemen. De helling aan die kant van het huis is veel te
steil voor graafmachines dus het kwam aan op handwerk. En de enige manier om de
absurd zware kleigrond in beweging te krijgen is om deze los te pikkelen,
daarbij zoveel mogelijk stenen te verwijderen, dan wel lompweg kapot te boren
als ze zich niet willen laten verwijderen, en daarna weg te scheppen. Dit
scheppen hield in dat de grond verderop de heling, achter de damwand, moest
worden gegooid. Een verschrikkelijk zwaar karwei, en dat 10 meter lang, 1 meter
breed en 2 meter diep. Vriend Niels had tijdens een etentje na een paar glazen
wijn spontaan aanboden een weekje mee te komen helpen, dus Poop stond er
gelukkig niet alleen voor.
Petje af voor de mannen die in 5 dagen de geul gereed
hadden. Een haast niet te bevatten prestatie. Intussen had ik mij in contact
gesteld met de lokale steengroeve om grind te bestellen. Een hele toestand om
duidelijk te maken waarom we dat wat ik wilde hebben ook echt nodig hadden; ik
heb uiteindelijk maar een tekening gemaakt. Je krijgt het kennelijk niet zomaar
mee, ook niet tegen betaling. Maar goed, uiteindelijk had ons project de
instemming van de grindleverancier en werd het spul op ons erf gestort. 2 kuub
zand en 11 kuub grind. Meer dan 20 ton aan gewicht. Wat Poop vervolgens met de
hand in de geul kon scheppen. Maar eerst deze nog even bekleden met worteldoek
en de muur voorzien van een verse laag bitumen en noppenplastic. Dat ging nu
eens vlot. Evenals het scheppen van het zand (gezellig klusje voor de hele
familie) en het klaarleggen van de drainage. Het grind was weer van een andere
orde, en gelukkig kon Matthijs nog een dagje helpen. Ergens halverwege de week
vreesde ik het horrorscenario dat we bij vertrek onze huurders zouden opzadelen
met een halve bouwput, maar zoals altijd kwam ook dit project precies op tijd
af. Vrijdagmiddag plofte de laatste schep grind in de geul en keerde de rust
terug op de Berg.
En hoe zat het nu met die drainage die de kelderbouwer zou
hebben aangelegd? Was daar indertijd iets van terecht gekomen? Nou ja…, wel
iets. Er lag inderdaad een drainagebuis. Die ook gewoon halverwege het huis
ophield. Kennelijk een gevalletje van
wel-aan-begonnen-toen-iets-anders-gaan-doen-en-nooit-meer-aan-gedacht.
Vervolgens heeft de grondverzetman keurig op tijd zijn grondverzetklusje
gedaan, en daarmee het hele drainageproject letterlijk ten grave gedragen. We
laten het er maar bij zitten en verheugen ons op een natte herfst.
.JPG)
.jpg)
.jpg)
