Terugblik: wat ligt inmiddels achter ons...

November-januari 2005-2006: googelen en nog eens googelen
We wisten al tijden dat we ooit ergens op een berg een blokhut wilden bouwen. In het najaar van 2005 besloten we werk te maken van onze droom, en op zoek te gaan naar een geschikte plek. Ons jachtterrein: Frankrijk. De reden: we wilden een plek die in 1 dag aan te rijden is, in de bergen ligt en niet al te toeristisch is ontwikkeld. Oostenrijk viel om die laatste reden af, Italie was te ver en Zwitserland duldt geen buitenlandse huizenbezitters (of je moet heel veel 'juiste' mensen kennen). Frankrijk dus.

Januari 2006: Bingo!
Op een vrijdagavond stuiten we via gites.nl op een kleinschalig verkavelingsproject 'La Montagne' in de Hautes Alpes, vlak bij Gap. De eigenaar is Nederlander en heeft nog verscheidene prachtig vrij gelegen, en ruim bemeten kavels beschikbaar. We worden er helemaal warm van en sturen direct een mailtje. Dit is het! We weten het zeker: hooggelegen op 1300 meter, in de natuur, wel nutsvoorzieningen maar geen akelig grootschalig vakantiepark en voor een redelijke prijs.... en nu maar hopen dat de site up-to-date is en we inderdaad nog iets kunnen kopen! We kunnen er nauwelijks van slapen.

We bellen de volgende ochtend en krijgen te horen dat het stuk grond waar wij ons oog op hadden laten vallen net de avond er voor is verkocht, maar dat er nog een vergelijkbaar stuk vrij is. We zeggen direct toe dat we over twee weken langskomen om de grond te bekijken en dat we zeer geinteresseerd zijn. 'Als het er zo uitziet als op de plaatjes, dan kopen we het', zeggen we alvast toe. Dat hadden ze nog niet eerder meegemaakt:-)

Het kwam toevallig zo uit dat we eind januari een lang weekend gepland hadden in Oostenrijk. Dat viel wat ons betreft met wat goede wil prima te combineren met een trip naar Zuid-Frankrijk. We parkeerden de kids twee dagen eerder bij opa en oma (die 1000 tegenwerpingen hadden en ons even zo veel keren op het hart drukten toch vooral niets overhaast te doen) en stapten donderdagavond in de auto richting onze droomplek...

Om 12.00 uur waren we ter plaatse. Na een hartelijk onthaal met een zeer welkom kopje koffie, nam eigenaar Wicher ons mee om de kavel te bekijken. Toen we het van boven zagen wisten we het al. 'Waar kunnen we tekenen?'.

Van Petit Bois; een huis in Frankrijk

La Montagne is het landgoed van Wicher en Marijke Nijkamp. Zij runnen daar een prachtige natuurcamping, en verhuren een aantal appartementen. Een klein deel van hun 22ha hebben ze als 'Lotissement' te koop aangeboden: 11 kavels in totaal. Ongeveer de helft daarvan is door Nederlanders gekocht. Kijk voor meer info over la Montagne op http://giteslamontagne.chez-alice.fr/window.htm

Ons 'Lotje' in de sneeuw!

Het geplande uitzicht vanaf de Veranda

Ok, en nu?
Helemaal hyper van deze impulsaankoop rijden we de volgende dag naar onze wintersportbestemming. Al skiend hebben we vooral oog voor de diverse chaletjes. 's Avonds maken we op onze hotelkamer de eerste schetsen.

Eenmaal terug in Nederland gaan we op zoek naar aanbieders van blokhutten. Al snel stuiten we op een bouwer die belooft ons droomhuis voor een alleszins redelijke prijs te kunnen realiseren...

Maart 2006: tekenen
Mijn man is tekenverslaafd! Avonden, soms zelfs nachten, sleutelt Paul-Joop aan het ontwerp van het huis. Hij blijkt bijzonder handig met Excel, en imponeert zelfs de architekt van onze aannemer met zijn creatie.

De allereerste versie van 'Le Petit Bois'; wat kleiner, maar nog met externe vestibule aan de Westkant. Wat je hier ziet is de zuidkant met de veranda.

Mei 2006: ondertussen in Frankrijk
In mei is eindelijk de sneeuw verdwenen en beginnen de werkzaamheden voor de aanleg van de nutsvoorzieningen. Gelukkig houdt Wicher ons op de hoogte via een speciale site en plaatst hij regelmatig smaakmakende foto's.

Juni 2006: inspectie!We slaan de tent op op de camping van La Montagne en genieten elke dag van de omgeving en de bemoedigende geluiden van de graafmachines. Gelukkig worden we alleen maar bevestigd in de juistheid van onze keuze. Het is hier werkelijk prachtig en we kunnen niet wachten om te gaan bouwen!

Augustus 2006: architektenleed
Het lukt maar niet iemand te vinden die onze tekeningen kan uitwerken. De oorspronkelijke architekt is inmiddels elders bezet, en het lijkt wel of alle overige architekten van de aardbodem verdwenen zijn. Onze aannemer stuurt eindeloos aanvragen in het rond en heeft na twee maanden eindelijk iemand die ons verder kan helpen. In theorie.

September 2006: nog meer leed en ergernis.
Degene die onze tekeningen moet uitwerken is een ramp. Hij kan niet lezen, niet rekenen en bovendien niet tekenen. Versie na versie zit vol fouten en verschijnt bovendien steevast veel later dan toegezegd. Inmiddels heb ik het Franse aanvraagformulier voor de bouwvergunning uitgeplozen, en kom ik tot de ontdekking dat je voor een plan dat onder de 170m2 blijft, helemaal geen architekt nodig hebt. Dat we dat niet eerder wisten! De tekeningen van Paul-Joop zijn meer dan goed genoeg om een bouwvergunning aan te vragen. En nu zitten wij met een architekt die niks presteert maar wel geld kost. De enige manier om nog onder hem uit te komen is hem te beschuldigen van wanprestatie en vervolgens de overeenkomst te ontbinden. Helaas... na een ronkende ingebrekestelling van onze kant, komt hij eindelijk met de definitieve tekeningen over de brug. Overigens nog steeds niet foutloos, maar nu we weten dat we hem niet nodig hebben laten we het er bij zitten. We hebben inmiddels 25% korting gekregen vanwege de vele fouten die wij er uit moesten halen, en verder zijn we blij dat we van hem af zijn.

November 2006: ondertussen in Frankrijk
'Oh oh die Fransen toch', is de titel van een smakelijk boek over klussen met Franse aannemers. Wicher weet er inmiddels alles van. Het werk loopt nu al 4 maanden achter op schema, en soms is de aannemer dagen onvindbaar. Maar langzaam doch zeker komt het eind in zicht. En eind november is de klus dan eindelijk geklaard en kan de definitieve overdracht van de grond, en daarmee de aanvraag van de bouwvergunning, plaatsvinden.

Zo ziet ons lotje er uit na de aanleg van de nutsvoorzieningen.

November 2006: domper uit PolenOnze aannemer meldt een forse tegenslag; zijn Poolse bouwer heeft het bijltje erbij neergegooid. Hij heeft een aardig meisje ontmoet en wenst niet langer te klussen buiten een straal van 50 kilometer... ARGH!
Terwijl de aannemer naarstig op zoek gaat naar een andere partij, proberen wij ook andere offertes op te vragen. Dat valt niet mee. Het aanbod lijkt enorm, maar als je het kaf van het koren scheidt blijven er maar weinig partijen over die voor een redelijk bedrag een maatwerk blokhut kunnen verzorgen. Tenzij je een veredeld tuinhuisje wilt, danwel bereid bent de absolute hoofdprijs te betalen.
Als extra domper op ons budget blijkt de initiele indicatieprijs exclusief btw gegeven te zijn, en zijn de houtprijzen enorm zijn gestegen ivm de vraag uit China:-(

December 2006: van ons!
We hebben via onze notaris een machtiging getekend, en nu is de grond dan echt van ons!

Januari 2007: ander offerteleed
We hebben niet alleen een blokhut nodig, maar ook een betonnen onderkant en een gat om de onderkant in te plaatsen. Aangezien het veruit het meest praktisch is om dat door locale uitvoerders te laten doen, en wij hen natuurlijk ook hun business gunnen, vragen we te plaatse offertes aan. Waarmee maar weer eens een vooroordeel over de Franse bouwers wordt bevestigd: waar mogelijk daaien ze buitenlanders een poot uit. We hebben offerte aangevraagd bij dezelfde partij die werk voor onze toekomstige buren heeft gedaan, en onze prijs ligt maar liefst 2x zo hoog! Daar worden we niet vrolijk van.

We vragen overal offertes aan. Het graafwerk is niet het grootste probleem. Zonder al te veel moeite vinden we zelfs Nederlandse gravers die het stukken goedkoper doen dan de Fransen, inclusief het transport van het materieel, kun je nagaan!
Een grotere uitdaging vormt het vinden van een uitvoerder voor de kelder. We vragen zelfs offertes aan in Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland (ein Fertigkeller bitte!) maar niemand heeft er zin in.

Ondertussen dienen we de aanvraag voor de bouwvergunning in, ook al hebben we geen idee of het hele project nog financieel uitvoerbaar is. Poop ziet het allemaal niet zo somber in. Hij is handig zat en bouwt desnoods de kelder zelf. Opgewekt stort hij zich op het internet om uit te vinden wat daar allemaal voor nodig is, terwijl ik mij blind staar op onze begroting.Paul-Joop sleutelt nog wat aan het ontwerp: de vestibule aan de westkant gaat er af en de hele constructie wordt ruim een meter lager. Dat scheelt weer een paar kuub hout. De tekeningen zijn klaar. Nu nog wachten op een bouwer...

Februari 2007: nieuwe bouwers dienen zich aanHalf februari heeft de aannemer goed nieuws; hij heeft een partij gevonden die voor een goede prijs kan construeren, en die -niet minder belangrijk- tijd en zin heeft om ons huis in Frankrijk op te bouwen.

Op Poop zijn verjaardag komen we bijeen om het contract door te nemen. De prijs komt ongeveer 20.000 euro hoger uit dan de oorspronkelijke raming. Een hele slok, maar nog altijd een stuk gunstiger dan we van anderen geoffreerd hebben gekregen. De partij in kwestie is een grote onbekende uit Rusland. Onze aannemer heeft er een goed gevoel over. We hopen maar dat hij gelijk heeft, want we moeten direct een kwart van de bouwprijs over maken. Over vertrouwen gesproken...Ook uit Frankrijk komen goede berichten. Wicher heeft zowel iemand voor het grondverzet, als iemand voor het bouwen van de kelderverdieping kunnen vinden. Als we deze offertes bij elkaar optellen komen we weer uit op dat wat we oorspronkelijk voor 'de onderkant' hadden begroot. We drinken er een wijntje op; we hebben weer een haalbare begroting.

Maart 2007: een puike Kip!

Volgens het contract dienen wij te zorgen voor onderkomen voor de bouwers tijdens de vier weken die ze nodig hebben in Frankrijk. We besluiten in overleg met de aannemer dat een flinke caravan met dito voortent goed genoeg moet zijn. Wicher heeft daar uiteindelijk een prachtige camping liggen, en Russische bouwers hebben heel wat minder noten op hun zang dan Nederlandse. (Een van de redenen waarom de Nederlandse offertes zo duur uitpakten was dat de heren werklui elk een hotelkamer voor zichzelf wensten...)

Via marktplaats scoren we een puike Kip-de-luxe uit 1980. Hoewel wij ons jaren hebben gekeerd tegen alles wat een caravan voortsleurde, was het liefde op het eerste gezicht. Alles er op en er aan, en dat voor nog geen 700 euro. Begin mei brengen we de Kip naar Frankrijk en zullen we hem een weekje uitproberen. Leuk!
In de tussentijd maken we kennis met Ton en Annemiek. Zij zijn de Nederlanders die vlak voor onze neus het door ons in eerste instantie gewenste lotje wegkaapten! Na veel uitgebreid telefooncontact en heen-en-weer gemail besluiten we om maar eens bij elkaar langs te gaan. Reuze nuttig om ervaringen uit te wisselen en gezellig bovendien.

Bericht uit Frankrijk: nog meer argh!!!Volgens de Franse wet wordt een bouwvergunning geacht verstrekt te zijn als twee maanden na de aanvraag nog niets is vernomen van de gemeentelijke dan wel departementale ambtenarij. Hoopvol tikken wij de weken weg. Maar de Fransen zouden de Fransen natuurlijk niet zijn als het zo soepeltjes zou verlopen. En dus ontvangen wij minder dan twee weken voor het passeren van de deadline een in fantastisch Frans opgestelde brief: men is zeer vereerd ons te kunnen mededelen dat de aanvraag is ingegeschreven onder nummer bladiebla... maar... helaas... moeten ze ons op de hoogte stellen van het trieste feit dat onze aanvraag niet compleet is... Er blijkt een dwarsdoorsnede 'van-grens-tot-grens' te ontbreken. Wij hebben 4 dwarsdoorsnedes ingeleverd, inclusief alle nieuwe hoogtelijntjes, maar inderdaad, een overzicht van grens-tot-grens zat er niet bij...Gelukkig blijken onze Nederlandse 'lotgenoten' op dezelfde dag precies dezelfde brief te hebben ontvangen. Navraag bij Wicher leert dat de gemeente behoefte had aan enige vertraging bij de uitgiftes van de vergunningen ivm gesteggel over de kleur van de daken. Er blijkt een communicatiestoornis opgetreden te zijn tussen de gemeente en het departement over de wenselijkheid van rode, dan wel grijze daken. Het zal ons een biet zijn, als we de vergunning maar krijgen....

Nadat we van de schok bekomen zijn levert Poop een prachtige dwarsdoorsnede in en nog een nieuwe hoogtekaart. Hopende dat dit de laatste hobbel was, beginnen we opnieuw de weken te tellen...

De graver graaft maar vast een gat. Dat is het enige wat hij mag doen nu we de vergunning nog niet hebben. We hebben dus nu grond, een gat en een Kip. Het schiet al op!

Gelukkig maakt Wicher weer mooie foto's van de vorderingen. Avonden staren we naar 'ons gat' en verheugen we ons op de rest.

April: wachten, wachten, wachten Dit is een maand van wachten. Wachten op de uitwerking van de offerte door onze Nederlandse aannemer (de ramen zijn bijvoorbeeld nog een stelpost, evenals het transport), wachten op een levensteken van de Russen en vooral wachten op de bouwvergunning. De Fransen hadden een indicatie beloofd van de tijd die ze nodig zouden hebben om tot een beslissing te komen, maar het enige wat we uit Frankrijk binnen krijgen is een mailing voor aardwarmte. Ton en Annemiek vatten dit als een hoopvol teken op, ik zie het persoonlijk wat minder zonnig. Wat weerhoudt de Fransen er van om nog eens met een vertragingsactie te komen?

Wicher doet navraag op het gemeentehuis, maar die durven geen contact met het departement te zoeken. Het zou ze maar op de kast jagen...

Rare jongens die Fransen.

Mei 2007: naar Frankrijk! We gebruiken de meivakantie om de Kip naar Frankrijk te brengen. Het valt niks tegen, rijden met een caravan. We trekken wel de aandacht met onze retro-Kip; mensen die na een inhaalmanoeuvre nieuwsgierig onze auto in kijken om vast te stellen hoe pluizig wij precies zijn... Precies wat wij anders ook doen:-)Normaal rijden we het traject in een dag, maar nu stoppen we net voorbij Nancy. De volgende dag arriveren we tegen de avond op La Montagne. Reden we Nederland uit in een graad of 25, hier is het koud en nat. Maar dat mag de pret niet drukken; we zijn weer bij ons lotje!Ton en Annemiek zijn ook gearriveerd met hun caravan. Ze hebben groot nieuws: hun bouwvergunning is binnen! We zijn natuurlijk hartstikke blij voor ze, maar balen ook een heel klein beetje dat die van ons kennelijk langer op zich laat wachten. We vragen ons af waarom, en hopen dat het puur toeval is. We kunnen werkelijk niks bedenken wat er mis zou moeten zijn met ons ontwerp. Laat staan met onze prachtige tekeningen waar Poop zo op heeft zitten zwoegen. Het enige wat we kunnen verzinnen is dat ze misschien onze ramen wat aan de grote kant vinden. Maar, werpen we zelf tegen, er staat nergens een voorschrift over maximale raamgrootte te lezen, dus daar moeten ze niet over zeuren.Terwijl we rondrijden door de streek om ons te orienteren op bouwmarkten, zien we 'ons huis'! Werkelijk waar, op een heuvel staat een haast exacte uitwerking van ons ontwerp. Wat een prachtig huis:-)! We rijden er naar toe en maken een paar foto's. Als het departement onze vergunning afwijst, kunnen we in elk geval aantonen dat ze hetzelfde huis eerder wel hebben goedgekeurd.Het is koud op La Montagne, maar gelukkig branden de kampvuurtjes prima. Wel een beetje rokerig, maar dat maakt de gezelligheid er niet minder om.

Poop en Ton spreken met de kelderbouwer de details door. Het ziet er allemaal prima uit en hij denkt eind mei/begin juni met het werk te beginnen. Dat loopt in elk geval als een zonnetje.En dan... als we op vrijdag terugkomen van onze laatste bouwmarkt-snuffel-tour begroet Wicher ons met een megagrijns: hij wappert met onze bouwvergunning! Helemaal blij zijn we. Wat een opluchting! Nu pas durven we naar elkaar toe te geven wat een zorgen we ons hadden gemaakt. Als klap op de vuurpijl krijgt Poop telefonisch van onze aannemer te horen dat de technische tekeningen uit Rusland zijn gearriveerd en er goed uitzien. In ons hoofd breekt de zon door -gelukkig maar, want het regent nog steeds- en 's avonds drinken we er een borrel op met Ton en Annemiek.Veel te snel naar onze smaak is de week voorbij. We maken nog een paar foto's van ons lotje en rijden weer naar huis. Nu maar hopen dat de almaar aanhoudende regen ons gat niet wegspoelt...