Petit Bois; een huis in Frankrijk: Belangrijke beslissing

Halverwege onze vakantie namen we een belangrijke beslissing: ons huis komt nooit af. En dat is prima. We waren het er helemaal over eens. Wat een opluchting. Ons huis is heerlijk zoals het is, al is het nog (lang) niet af. Wanneer wel? Geen idee. Misschien over 5 jaar. Maar waarschijnlijk nooit helemaal. Dat gezegd hebbende, hielden we ineens veel meer tijd over voor vakantie.

De eerste twee weken waren we overigens nog soort van druk, omdat mijn ouders zouden komen logeren. Er moest dus een logeerkamer in gereedheid worden gebracht, en de functionaliteit van de badkamer moest ook op een wat hoger niveau getild worden. Tenminste een vloer in beide ruimtes, een werkende wastafel, een opgemaakt bed en - als we er nog tijd voor hadden - gordijnen.

De broer van Poop kwam met zijn hele gezin meeklussen, wat erg gezellig was natuurlijk, en maakte dat er een hoop werk ineens gedaan werd, waar we anders nog lang niet aan toe gekomen waren. Zo stortte Petra zich vol enthousiasme op het verwijderen van overtollig peurschuim. Een cosmetische operatie, die maakt dat het huis er nu een heel stuk verzorgder uit ziet.

Uiteindelijk zagen Poop en ik vrijdagmiddag zowat sterretjes van het harde doorwerken. Maar terwijl mijn ouders de berg optuften, legde ik dan werkelijk de laatste hand aan de accessoires in de logeerkamer. Opgelucht ploften we achter een biertje, de lofuitingen van mijn ouders stralend in ontvangst nemend.

De 'druk' van de komst van mijn ouders was een mooie deadline. Ze moesten zich ook zeker niet bezwaard voelen dat hun bezoek ons werk had bezorgd, werk dat toch gedaan moest worden. Maar we besloten wel dat we - en dan met name Poop, die de afgelopen jaren zowat alleen maar doorgebuffeld heeft - vanaf dat moment, vooral vakantie zouden vieren.

De Voortgang
Toch is er ook deze vakantie weer finke voortgang geboekt. Met name in de comfortverhogende sfeer:
- De belangrijkste kieren tussen de balken zijn gedicht. Met een professionele kit-installatie en schuimrubberen strips heeft Poop het huis nu zo goed als winddicht gemaakt.

- De kritische delen zoals de veranda-relingen, de grote staande balken onder de veranda en de kozijen van de kelder verdieping zijn geschilderd met ecoleum. Een moderne variant op carboleum die het hout een prachtige diepe kleur geeft. Volgend jaar gaat het hele huis in de tjet.

- De badkamervloer is getegeld, de wastafel is geinstalleerd en de badkamerkastjes zitten in elkaar. Volgende project is het tegelen van de wand rondom het bad. We kunnen nu al badderen en de douche is aangesloten, maar douchen moet nu zittend. Als het tegelwerk af is kan het scherm geinstaleerd en kunnen we echt douchen. Voorlopig voldoet het bad uitstekend.
- De veranda-uitzet die we al 2,5 jaar in de opslag hadden heb ik in elkaar gezet en ohoh wat zitten we daarop te genieten. Een gezelschap van 10 man kunnen we makkelijk om de tafel hebben.

- Alle in-het-oog springende klodders peurschuim zijn verwijderd.
- De grote werkbank en enorme stapel afvalhoutjes onder de veranda zijn opgeruimd, en - ontdaan van spijkers - verzaagd tot haardhout.
- De 'tijdelijke' voordeur is geperfectioneerd en voorzien van een deurklopper. In de herfst wil Poop de deur completeren met een deurklink, waarmee de kans dat de deur ooit nog wordt vervangen door een 'echte' verder afneemt.
- De kapstok hangt in de hal.
- De kamers van de kinderen zijn ingericht met lampjes, kasten, posters en fotolijstjes.
- Op cruciale plekken - zoals in onze slaapkamer en in de badkamer - zijn de sfeervolle Leksvik kledinghaken opgehangen.
- De wasmachine is opnieuw geinstalleerd en doet het gelukkig nog uitstekend.
- We hebben een vlak plateau voor het opzet-zwembad.

Al met al een hele lijst, die maakt dat we nu echt zeer comfortabel in ons huis kunnen vertoeven. Er ontbreekt helaas nog 1 detail: we hebben nog steeds geen eigen stroom.

Halverwege de vakantie stond Fredy de elektricien ineens op de stoep met de heuglijke mededeling dat de man van de ERDF elk moment zou langskomen voor de aansluiting. Opgetogen stond ik klaar met de camera om het histerische moment vast te leggen.
Een half uur te laat verscheen dan De Meneer. Verontrustend casual gekleed klom hij met Fredy omhoog naar ons elektriciteitkastje. En toen? Hij maakte een foto, daalde weer af en vertrok. Ons verbijsterd achterlatend. "C'est tout?" vroeg ik aan Fredy toen ik mijn stem had hervonden. "Une photo?" Fredy knikte bevestigend en toch ook een tikje verontschuldigend: "Nu gaat hij waarschijnlijk weer 3 weken overleggen met zijn collega's."
Nou ja, gelukkig hadden we nog steeds stroom van onze bovenburen. En Fredy bezweert dat we voor de herfst zijn aangesloten.

"Fredy, en attandant le ERDF..."

En dan, de vakantie...

4 weken scheen zowat onafgebroken de zon waardoor we riant in de gelegenheid waren de nabije bergwereld verder te ontdekken. De kinderen sjouwen zowat geheel zelfstandig omhoog, vol trots hun eigen rugzak dragend. Gelukkig vinden ze het (bijna) net zo leuk als wij!