Petit Bois; een huis in Frankrijk: De Laatste Grote Klusvakantie

Dit was de laatste keer. Van af nu doen we (en met 'we' bedoel ik natuurlijk Poop) alleen nog maar iets klusserigs, als we verder niets te doen hebben. Ons huis is af genoeg.

Wat heeft de zomer van 2010 opgeleverd?
Om te beginnen is onze badkamer betegeld en is het bad voorzien van een spatscherm. Het feit dat we niet langer in een tent van douchegordijnen douchen, werkt beslist comfortverhogend.

In de kelder is de familiesuite gerealiseerd: een grote tweede slaapkamer, waardoor we supersize gezinnen -waar onze naaste omgeving van vergeven is- makkelijk kunnen herbergen.
We hebben nu een comfortabele ouderslaapkamer, en een aanpalende kamer met een groot tweepersoons bed en twee eenpersoonsbedden.

Twee jaar geleden besloten we tijdens de bouw om één laag balken achterwege te laten, om reserve balken te hebben voor eventualiteiten(met de kennis van toen een logische vrees). Het grootste deel daarvan is onaangesproken gebleven, en lag nog altijd onder een vrolijk knalgroen zeiltje voor ons huis op een bestemming te wachten. Die is nu gevonden in de vorm van de lange muur van de familiesuite. Een superleuke timmerklus en een prachtig resultaat!

Voor de bouw van deze kamer én voor de assistentie bij het aanbrengen van extra steunbalken aan de achterzijde van het huis, hebben we Ronald ingeschakeld. Ronald die vanaf de eerste balk bij de bouw betrokken is geweest en met wie Poop bijzonder graag klust.

Ronalds vakmanschap kwam goed van pas bij het plaatsen van twee betonnen poeren om de balken op te laten rusten, het metselen van een keermuur aan de noord-west kant en voor het samen plaatsen van de eigenlijke steunbalken.

De balken waren een lang gekoesterde wens van Poop. Eigenlijk vanaf het moment dat hij het geleverde hout inspecteerde en constateerde dat de nokbalken geen van allen doorliepen. Maar ja, er waren nogal wat andere details die om voorrang streden zoals het plaatsen van ramen, een badkamer en een keuken.

Nu we deze winter drie maanden lang een metertje sneeuw op het dak hebben gehad, zie je dat het zwaar overstekende dak aan de achterzijde licht begint door te buigen. Hoog tijd voor extra steun dus. Mede dankzij de krik van Piet waarmee het dak omhoog kon worden gebracht, en zorgvuldig meten, hakken en zagen door Poop en Ronald, viel deze klus nu eens absoluut niet tegen.

De benodigde balken hadden we gelukkig voorhanden en het resultaat is wonderschoon. Het ziet er uit alsof het altijd zo is geweest.

Ook een enorme verbetering is de nieuw verkregen orde op ons lotje. Om ons huis lagen verspreid grote en nog grotere stapels met bouwhout, resthout, afvalhout en hout-waarvan-niemand-wist-dat-we-het-ook-nog-hadden. Nu de bouw van de balkenmuur en de realisatie van de steunpalen korte metten hadden gemaakt met de gifgroene puist-voor-ons-huis, werd het tijd om ook de rest weg te werken.

Gelukkig waren Reinier (broer van Poop) en Petra met gezin-en-vrienden, van harte bereid om een dagje te sjouwen en te zagen. Leve de afkortzaag, de cirkelzaag en de noeste arbeid. Nu hebben we dan een waarlijk keurig huis!

Tussen de bedrijven door was er gelukkig ook nog tijd om van de omgeving te genieten, en vermaakte ik mij sowieso enorm met de kids. Vakanties zijn een ijkpunt voor hun ontwikkeling, vind ik. Ze kunnen zich nu echt uren achtereen zélf bezighouden, lopen zonder (al te veel) gemor een hele etappe op eigen benen (zolang Poop niet in de buurt is voor een incidenteel ritje op de nek) en helpen maar wat graag mee met het geklus.

En als kers op de taart had ik ook nog een uitje-voor-mijzelf toen ik met schoonzus Petra en vriend Jan de Pic de Bure overschreed naar Joue du Loup. 1000 meter omhoog en 1100 meter naar beneden. Hulde aan onszelf en wat een prachtige tocht!