Petit Bois; een huis in Frankrijk: 'Toujours la toit, c'est une passion'

'Hoe gaat het met het dak?' is een soort standaardbegroeting bij ons op de berg. Zeker nu de sneeuwhoeveelheden elk jaar lijken toe te nemen. Onze bovenbuurman merkte droog op dat aan het dak werken, een plaatselijke passie is.

Al in het voorjaar hadden we geconstateerd dat onze nokpannen ook deze winter niet ongeschonden door waren gekomen, en dat Poop nog vóór het nieuwe sneeuwseizoen omhoog moest voor herstelwerk. Door de vorig jaar geplaatste sneeuwhaken, waren de gewone pannen goeddeels intact. Maar bij de nok aangekomen bleek de ravage nog veel groter dan van tevoren ingeschat. Het aantal bestelde pannen was onvoldoende, maar gelukkig lagen her en der bij lotgenoten nog reservepannen die Poop kon gebruiken. En wat er daarna nog mankeerde, kluste hij weer heel met een onverslaanbare combinatie van kit en ducktape. Dat houdt wel weer een wintertje. En Poop heeft zijn geheime wapen ingezet: de pur-spuit. Zeven bussen pur heeft hij leeggespoten onder de nokpannen, en de verwachting is dat dit de druk beter verdeelt en dat de pannen het zullen houden.

Volgens Gerard en Brigitte heeft de plaatstelijke weerprofeet voor komende winter een hoeveelheid sneeuw voorspeld die die van vorig jaar zal evenaren, dus we zullen meemaken of dit nu gaat werken.

Een ander dakdingetje was het weer rechtkrijgen van de ondersteuning van de nok aan de zuidkant. Poop heeft deze zomer de hele ondersteuning van de noordkant verbeterd, maar zag daarbij dat de voorzijde ook nog niet geheel pluis was. Zoals al eerder gezegd, heeft onze Franse kelderbouwer zijn opdracht om een goed fundament voor de drie steunpalen te storten, niet al te perfectionistisch uitgevoerd. MEt als gevolg dat de hele middenpaal begon te verzakken.

Toen Poop aan het uitgraven sloeg, ontdekte hij dat er in plaats van de afgesproken halve meter, slechts 20 centimeter beton was gestort, en ook maar ten dele op de juiste plek.

Aan de slag dus. Het dak werd opgekrikt met twee kriks, de steunzuil ontmanteld, de betonplaat uitgegraven, het gat uitgediept, nieuw beton gestort, nieuw zuiltje er op, zuiltje volgestort, en de paal er weer met draadeinden op bevestigd.

Met het krikken van het dak had Poop van de zomer al ervaring op gedaan en de hele klus liep gesmeerd.

Maar er waren ook leúke klussen. Klussen waar we al jaren naar uitgekeken hebben. Zoals het ophangen van de lampen in de keuken en het inrichten van de grote logeerkamer in de kelder.

En er was tijd voor buitenspelen. De herfst is dé tijd om stevige wandelingen te maken. Niet te warm en nog geen sneeuw op de paden.

Gelukkig was het prachtig herfstweer en konden we genieten van al het moois dat we daar zo maar onder handbereik hebben. Overigens in alle varianten: zonnig, zacht, koud, winderig en zelfs met eerste-sneeuw.