De beste wensen...

Over 4 dagen reizen we af naar onze Berg. Met onze Lotgenoten zullen we daar klinken op een nieuw jaar vol uitdagingen en avonturen. Maar we zullen vooral klinken op al het goede dat het leven ons te bieden heeft. Op De Berg en daarbuiten wensen we al onze volgers een geweldig, gelukkig en gezond 2013!

Het sneeuwde, en het sneeuwde en het sneeuwde...

Ligt hier het hele lage land al plat bij de gedachte aan 5 centimeter sneeuw, in Frankrijk ligt inmiddels meer dan een meter op de berg! Oh, wat hebben we er weer een zin in. Nog drie weken, dan mogen we weer...

Tijd voor de tuin

Het is alweer december en de eerste sneeuw ligt op ons lotje, maar we hebben ook nog verslag uit te brengen van de vorderingen in de herfst!

En die waren er zeker. Waren we in de zomer reeds begonnen ons terrein een wat netter aanzien te geven met de aanleg van een grindpad rondom het huis, nu was het de beurt aan de tuin.

‘Pardon, de tuin?’, hoor ik u zeggen. Wij waren toch fervent voorvechters van de welige wollewei? Van het lekker laten groeien en bloeien? Klopt nog steeds. Maar nadat we zo’n keurig grindpad hadden aangelegd, kregen we ineens zin in een rijtje vlinderstruiken en dat leidde weer tot mijmeren over een zoom van lavendel, gevolgd door visioenen van een haag van hortensia’s. En zo kon het gebeuren dat wij een aanhanger vol planten naar Frankrijk trokken.

Gelukkig was het uitstekend weer om te tuinieren en hadden we onze aanplant net voor de eerste nachtvorst in de grond. Maar daar bleef het niet bij - als je eenmaal aan de gang gaat word je ambitieus – dus werd er ook nog een heuse natuurtrap naar de vuurplaats aangelegd en werd de vuurplaats zelf nog wat uitgebreid en ook voorzien van een lavendelzoompje. En nu maar hopen dat het allemaal goed aanslaat.


Verder hebben we vooral genoten van de herfst op de hellingen. Wat wandelen betreft is dit toch wel het beste seizoen. Onbetwist hoogtepunt was een ‘Himalyaanse tocht’ door het hart van de Ecrins. Voor het eerst dat de kinderen gedurende de hele wandeling zo’n beetje voor ons uit draafden. ‘Maham… waar blijf je nou?’ Dat belooft wat…




Kijk hier voor alle herfst2012 fotos!

Klaar!

Met een aanhanger vol luiken, fruitbomen en andere opschik trokken we richting onze blokhut. Alles ging redelijk vlot tot we iets voorbij Bourg en Bresse en hoop gebonk achter de auto hoorden en constateerden dat de aanhanger een klapband had gekregen. Niet fijn zo ’s avonds laat op de Franse snelweg. Vooral niet omdat dit een aanhanger was zonder reservewiel. Maar het geluk was toch nog met ons in die zin, dat deze potentiele ramp zich voltrok op 2 kilometer afstand van een parkeerplaats. Wij met een slakkengangetje de aanhanger naar de parkeerplaats gesleept en ons daar geïnstalleerd voor de nacht.

De volgende ochtend bleek de plaatselijke bandenkoning van het dichtstbijzijnde dorp weliswaar geen wielen in de juiste maat, maar wel puike aanhangers te verkopen. Snelle beslissers als wij zijn besloten wij tot totale vervanging van onze manke en toch ook al bijna doorgeroeste aanhanger en tuften wij met onze glanzende aanwinst terug naar de aire, onderwijl filosoferend over manieren om van het wrak af te komen. Gewoon laten staan was een optie, maar stuitte ons toch wat tegen de borst. Misschien maar de ANWB bellen om te vragen of die een idee hadden hoe hij afgevoerd kon worden.

Zoals wel vaker, loste ook dit probleem zichzelf op. Weer op de aire aangekomen cirkelden reeds twee medewerkers van de ANPR – het Franse snelwegmanagement – om onze afgeschreven kar. ‘Wat gingen we er mee doen?’, vroegen ze. ‘Nou, we wilden iemand bellen om hem op te halen en af te voeren’ antwoordde ik. De man keek sceptisch. ‘Binnenkort of over een jaar?’ vroeg hij streng. ’Eh, nou, vandaag eigenlijk… Of heeft u misschien een idee hoe hij het best naar de sloop kan?’ antwoordde ik. Waarop de man opgewonden overlegde met zijn collega. ‘Als u er vanaf wilt, willen wij hem ook wel meenemen…’ sprak de man enthousiast. Nou, dat vonden wij prima natuurlijk.

Terwijl Poop en ik als een dolle de inhoud van de aanhanger overpakten, kiepten de ANPR mannen alle vuilniszakken uit hun wagentje, stampten ze terug de containers in en maakten zo plaats voor hun vangst-van-de-dag. Ze hielpen zelfs nog mee met overladen en vertrokken uiteindelijk zeer tevreden van de parkeerplaats. Zij blij, wij blij. De vakantie was begonnen.


Nu ja, vakantie… eigenlijk was het weer een ouderwetse klusmarathon. We hadden namelijk van de winter in een enthousiaste bui maar vast een verhuursite in elkaar gezet, en daar hadden zowaar mensen op gereageerd die graag ons huis wilden bezetten voor een week of twee. Helemaal leuk natuurlijk, alleen was het huis nog niet helemaal af. Wij en onze reguliere gasten vonden het al prachtig, maar als je een huis huurt verwacht je misschien ook dat de muren zijn gestukt, en dat de badkamer is afgetimmerd. Er moest dus nog heel wat gebeuren.

Gelukkig hadden we Ronald en Christian tot onze beschikking die al vaker aan ons huis hebben getimmerd, en kon er weer een enorme hoeveelheid werk worden verzet.







De muren zijn nu allemaal netjes, de badkamer is helemaal klaar, de plafonds zijn geïsoleerd, de vensterbanken van de kelderverdieping zijn gestort, we hebben een grindpad om ons huis en we hebben zelfs een rijtje vlinderstruiken geplant.






Laat de huurders maar komen, we hopen dat ze er net zo van genieten als wij.

Gelukkig was er tussen de bedrijven door ook nog ruimte voor vakantie, met als hoogtepunt een heuse ‘trektocht’ met de kids. We gingen met twee tenten de Berg op voor een overnachting onder de sterren. De vallende sterren wel te verstaan, want als je zoiets goed doet, dan plan je het op 11 augustus. Het was maar voor 1 nacht maar het heeft diepe diepe indruk op de kids gemaakt. En op ons, want het is 10 jaar geleden dat we voor het laatst een serieuze rugzak om hadden. 500 meter stijgen met volle bepakking in de zinderende namiddagzon; het smaakt naar meer. Volgend jaar twee nachten!




Kijk hier voor alle foto's van deze vakantie

Zomerskien in februari

Nadat Onze Berg twee maanden lang was geteisterd door temperaturen ver ver onder nul, begon het ineens rap op te warmen toen onze vakantie in zicht kwam. Eerlijk is eerlijk, skien bij -15 is zelfs voor ons sportieve gezin wat veel van het goede, maar de voorspelde 20 graden boven nul, deed ons toch met gemengde gevoelens afreizen. Dit, naast de verontrustende mededeling van Gerard en Brigitte dat ons leidingwerk waarschijnlijk een oplawaai had gekregen van de vorst.

Eenmaal bij onze hut aangekomen werden we verwelkomd door Poop's broer Reinier, die een paar uur eerder was gearriveerd. We hadden hem al op het hart gedrukt de wateraansluiting met rust te laten, en dat bleek niet voor niets. Toen Poop de kraan opendraaide, resulteerde dat in een hoop commotie in een van de logeerkamers. De meiden van Reinier werden ruw gewekt door een ijskoude waterstraal die hen recht in het gezicht spoot.

Snel maar weer dicht gedraaid en het project water-op-de-bovenverdieping maar even geparkeerd voor de volgende dag. Gelukkig was met de aansluiting in de badkamer beneden niets aan de hand, en had Poop jaren geleden al voorzien dat het nuttig zou kunnen blijken om deze twee systemen gescheiden te houden.

Uiteindelijk bleek de volgende dag zowel de waterleiding in de logeerkamer gesprongen, als de keukenkraan kapotgevroren. De waterleiding was snel genoeg gerepareerd dankzij Poop's soldeerkunsten, maar de kraan was van een andere orde. Gelukkig had Poop nog een kraan liggen die ooit was bedoeld als kraan-voor-de-klusruimte, en kon hij deze installeren in de keuken. Best een leuke rustieke berghut-kraan eigenlijk.

Dit was gelukkig het enige onverwachte deze vakantie. Verder was het vooral heel erg mooi weer, waarbij de sneeuw zich verassend goed hield bij de zowat zomerse temperaturen. Dit vooral dankzij de noordelijke ligging van de skihellingen en de vooraf gegane diepvrieskou die maakte dat de bodem zo koud was, dat de sneeuw van onderen gekoeld werd. Zolang het dan maar helder weer is zodat de sneeuw haar vocht kwijt kan, blijft deze verassend goed; zo werd ons uitgelegd op wintersporters.nl


Hoe dan ook, het was een heerlijke week. Een enorm contrast met de extreem winterse toestanden die we met de jaarwisseling hadden meegemaakt. Het was weer supergezellig met Reinier en Petra en alle neefjes en nichtjes bij elkaar aan tafel. Helemaal zoals we het ooit bedacht hadden toen we Petit Bois ontwierpen.


De kids zijn haast niet meer te stuiten op ski's, behalve de laatste dag, toen Wytze zijn complete snoet openhaalde aan de behoorlijk ijzige piste. Voordeel was wel dat hij nu eindelijk van zijn wiebeltand af is, en de tandenfee hem ook in Frankrijk wist te vinden.

We keerden huiswaarts met een vel vol maten, want er gaat thuis gewerkt worden aan de luiken voor de kelder. Updates volgen vanuit de polder.

Kijk hier voor alle foto's van Zomerskien in februari

Zomerskien in februari

Weekje extreem relaxt

Het begon extreem. De weersvooruitzichten waren al behoorlijk sneeuwig, en inderdaad, ter hoogte van Grenoble ging de plensregen over in een equivalent aan sneeuwval. De autoroute du Trièves; het stuk van de A51 ten zuiden van Grenoble, kropen we omhoog achter een sneeuwschuiver. Dat wordt een lange rit over de N75, dachten we nog. Nou, de N75 was afgesloten ontdekten we toen we eenmaal boven bij de rotonde waren. Hadden ze bij de tolpoortjes best even mogen zeggen, vonden we. Enfin, volgens de lokale verkeersbeambte was de N85 wel open, dus wij weer terug naar Grenoble –weer tol betalen- en de N85 beklommen. Die was redelijk sneeuwvrij – gelukkig want het eerste stuk na Grenoble is bloedsteil- en ter hoogte van Gap klaarde het sowieso volledig op. Onder een stralende sterrenhemel tuften we onze compleet sneeuwvrije Céüse op. De vakantie kon beginnen.

De vakantie was relaxt. Geen skiles dit keer, geen skipas en zo min mogelijk klussen. Per dag zouden we bekijken wat voor weer het was, en wat voor type activiteit daar het best bijpaste. En dus gingen wij op een dag dat het op onze hoogte goot van de regen, richting Orcières. Orcières ligt op 1850 meter, dus gegarandeerd in de sneeuw. Dat klopte. Het reed lekker rustig omhoog, want we waren werkelijk de enigen die de berg opgingen. En daar bleef het natuurlijk niet bij; we waren gekomen voor de beroemde sneeuwschoen-trails die ons langs sublieme vergezichten zouden voeren met een onvergetelijk uitzicht op de Ecrins. Behalve dus als het heel hard sneeuwt en je blij mag zijn als je de routemarkering kunt vinden. Het was weer ‘typisch zo’n Van Houten uitje’ zoals Poop treffend opmerkte. Inderdaad. En het was enig. We hebben het zelfs gefilmd.
Geen skipas betekent natuurlijk niet dat er niet werd geskied. We kochten middagpassen, waardoor we van half1 tot 5 konden skiën, wat voor de kids al een hele uitdaging is. En niet alleen met mooi weer; we hebben geskied in de zon, in de regen, in de kou, in de heftige sneeuw en in de mist. Alleen niet in de storm, want toen bleven de liften dicht. Dan is het overigens dubbelfijn als je geen volledige skipas hebt. De kids vonden het weer geweldig. Vooral door de bosjes, wat voor Poop en mij een hele uitdaging is omdat onze ski’s op kritische punten toch een heel stuk minder wendbaar zijn. ‘En mama, denk er om: Bukken’, adviseerde Merijn mij toen ik achter hem aan ging met de filmcamera. Enfin, kijk hier maar (al is het wel wat wiebelig).
De jaarwisseling was extreem relaxt. Met raclette en Catan en om 21.00 vuurwerk. De kids zouden middernacht niet halen, en vuurwerk is men toch niet zo gewend daar, dus dan kun je net wat eerder beginnen. Beter zelfs, dachten we, want wie weet ligt de hele berg al om 22.00 met de luiken dicht te knorren en schrikken ze zich een hoedje als wij ons stukje Hollandse traditie afsteken. Nou, indruk maakte het wel. Na de inleidende honderdklapper stond het hele lotissement op het balkon. Gelukkig konden ze het spektakel enorm waarderen en kregen we applaus na elke vuurpijl. Daarna de kids naaar bed en Poop en ik hadden precies om middernacht de champagne op. Bonne Année, morgen weer vroeg uit de veren!

Een beetje extreem, toch ook relaxt en zowaar nog wat geklust. Poop heeft het bad afgetegeld en voorzien van betimmering. Ziet er al weer een heel stuk affer uit. Verder heeft hij de logeerkamers extra geïsoleerd en de breuk die Fréderique électrique had veroorzaakt in de badkamer hersteld, waardoor de straallamp weer op vol vermogen functioneert.
En toen was de week alweer voorbij. De ochtend van het vertrek mocht Poop nog even de ladder op omdat door de storm een deel van de loodslab bij de schoorsteen was losgekomen. Poop weer in de kluskleren en met kit en pur het dak op om de boel te herstellen en te zekeren. Dat gaat nooit meer los. Het blijft je bezig houden, zo’n dak. Of zoals Pascal onze bovenbuurman zegt: ‘Le toit, c’est une passion'.

Kijk hier voor alle foto's van deze vakantie!

Jaarwisseling 2011/2012