De grote sprong voorwaarts

Zoals aangekondigd keerde de bouwploeg terug om het dak af te maken. De ploeg was overigens - zeer naar ons zin - gereduceerd tot een duo, bestaande uit Ronald en Janko. Goed nieuws aangezien Ronald alles kan, Janko goed luistert en de afwezigheid van Hubert een hoop tijd en ergernis bespaart.

Daarnaast bood mijn zwager aan om een week met Poop te komen klussen, en ook nog een zeer ervaren timmerman mee te nemen. Een geschenk uit de hemel want daardoor is in 5 dagen ongeveer een jaar aan vakantieklussen weggespijkerd.

Belangrijkste wapenfeit is dat het dak er nu helemaal op ligt. Alle pannen liggen op zijn plek, de daksporen zijn netjes afgezaagd en het boeibord is geplaatst. Er zijn tijden geweest dat we er aan twijfelden of het ooit zover zou komen, maar zie hieronder het resultaat.
Nog een historisch moment was het binnenhijsen en installeren van de kachel. Een gevaarte van 200 kilo waarvoor we speciaal een takel hadden gekocht om hem het huis in te huffen. Wicher bood aan om zijn tuintraktor-met-aanhanger in te zetten voor het transport van garage naar hut, en tufte als een soort Pluk van de Petteflet met de kachel over het pad naar boven.

Zich verheugend op een snorrend haardvuur hadden de heren het aanleggen van het rookkanaal tot hoogste prioriteit verheven, dus de kachel kon direct worden uitgeprobeerd. Groot was het genoegen toen bleek dat hij niet alleen een enorme warmte verspreidt, maar ook dat je er moeiteloos eitjes op kunt bakken. Onze eigen houtgestookte cooker, wat wil je nog meer in een blokhut.

Ondertussen in de kelder... De door ons aangeschafte trap bleek helaas niet zo passend als we hadden gehoopt. Maar gelukkig kon hij met wat intelligent aanpassingswerk door timmerwonder Gerard, wel worden geinstalleerd. Er is dus nu een doorgang van beneden naar boven, wat een absolute voorwaarde is om je elektrische installatie ooit goedgekeurd te krijgen. De installatie waar onze elektricien geruststellend druk mee is. Hij komt zowat elke dag en is zeer gemotiveerd om voor ons de aansluiting zo snel mogelijk voor elkaar te krijgen.

Deze man is echt een lot uit de loterij. Hij werd ons aanbevolen door een mede-bergbewoner, is niet duur en is ook nog eens niet te beroerd om af een toe een extra gat te boren zonder direct over meerwerk te beginnen.

In onze slaapkamer verschijnen de geplande inloopkast en toiletruimte, die de scheiding vormen met de hal. Wederom prachtwerk van Gerard.

Zwager Jan leeft zich helemaal uit op de constructie van de buitentrap. Het design draagt een duidelijk Jan-signatuur: geen rare fratsen en superdegelijk. Helemaal goed voor een rondhouten blokhut.

Hieronder nog een opname van de buitentrap, en de tijdelijke voordeur. De deur is eigenlijk zo goed geslaagd, dat het niet ondenkbaar is dat hij minder tijdelijk zal blijken dan bedacht...

En dan de paal... De paal die door Poop anderhalf jaar geleden is ingetekend om de nok van binnenuit te ondersteunen, en die de laatste maanden extreem onder vuur is komen te liggen. "Dat is nergens voor nodig, dat dak is bomproof, daar gaan wij geen extra tijd aan besteden", enzovoorts. Maar toen uiteindelijk de laatste pannen op het dak lagen, ontstonden de eerste kieren in de dubbel-uitgevoerde nok constructie.

Het bleek maar weer, Poop heeft altijd gelijk. Balken van 24 centimeter ogen weliswaar zeer solide, maar als ze niet doorlopen en in de lengte aan elkaar zijn geschroefd, kunnen ze echt niet zonder extra steun. Met vereende krachten is er snel een massieve paal onder geplaatst en het ziet er weer prima uit. We zijn nu alleen maar heel erg blij dat zo snel bleek dat de nok inderdaad niet sterk genoeg was om die enorme overspanning te dragen. Je moet er toch niet aan denken dat je opgewekt je huis de rug toekeert, en dan een paar weken later van je buren te horen krijgt dat je dak is ingestort.

En als je dan zo vanaf de vide naar beneden kijkt, is het toch echt een hele sprong voorwaarts.... Hulde aan Jan en Gerard. Laat de winter maar komen, het huis is er klaar voor.

Ons huis als fotomodel

Onder onze trouwe bloglezers bevinden zich ook diverse collega's van Poop. Een van hen vierde vakantie in de buurt en kwam even langs om de hut eens live te bekijken. Hij is een bijzonder vaardig fotograaf, dus het werd direct een heuse fotoshoot! Meer foto's van Sybren Stüvel kun je bewonderen op zijn website http://www.flickr.com/photos/sybrenstuvel/

Het lijkt wel een kerk!

Vanaf de vide gefotografeerd. Vooruit, omdat-ie zo vreselijk stoer is: nogmaals Poop op het dak.

Borrel op de veranda!

Waar ik al meer dan een jaar van droomde, is gisteren werkelijkheid geworden: we dronken een borrel op onze veranda. Piet en Ada van lotje 5, hadden de eer dit moment met ons te vieren. Ze brachten zelfs een heus housewarmingscadeau mee: een mooie buitenlantaarn. Proost, op een schitterend huis!

Klimhuis

Er valt een hoop te klimmen in en om het huis. Ronald en Christiaan zijn aan de oostkant van het dak druk in de weer met de pannenlatten en Poop legt aan de westkant de dakpannen. Ondertussen oefent Wytze op de 'kippenbrug' en sjouwt Hubert heen en weer met de pannen. Onder luid geklaag, want hij heeft last van zijn rug. Maar ja, je moet je toch op de een of andere manier nuttig maken.

Dat er nu werkelijk pannen omhoog gaan, is overigens een mijlpaal op zich, die vooraf werd gegaan door eindeloos ge-emmer over het type bouwlift waarmee dit volgens de heren bouwvakkers moest gebeuren.

De materiaallift die wij geinstalleerd hadden, en die volgens de catalogus is gemaakt voor het omhoog brengen van dakpannen, werd door onze bouwploeg als volstrekt nutteloos gekwalificeerd. Je kon er de pannen namelijk niet mee op elke gewenste plek op het dak brengen. Je moest dan met de pannen over het dak lopen. En dat is zwaar en moeilijk en dus niet geschikt voor onze bouwprinsjes. Een hoogwerker moest er komen, bij voorkeur een kraan. Dat je zoiets niet zomaar huurt, maakte allemaal niet uit. En ook niet dat hij vijf maal duurder is dan de materiaallift. Wij moesten met iets beters komen, anders kwam er geen pan op het dak.

Enfin; wij nogmaals naar het verhuurbedrijf, hoogwerker gehuurd voor een afschuwelijke hoeveelheid geld, hoogwerker naar de bouwplaats getuft, halve dag verder, ding opgesteld... en oh wonder en frustratie: volslagen ongeschikt om dakpannen mee omhoog te brengen.

Het ding heft niet meer dan 200 kg per keer, doet daar 10 minuten over en kan door z'n lange edoch onbuigzame arm wel boven, maar niet op het dak komen... vooral dit laatste was een onvoorzien en fnuikend manko... Exit hoogwerker en wederom de materiaallift gehuurd. Je begrijpt dat dit alles bijzonder op onze zenuwen werkte en maakte dat we het weer ouderwets gehad hadden met onze Hubert.

Anyway, de dakpannen gaan omhoog en het resultaat mag er zijn. Overigens is de bouwploeg nu met verlof en komen ze over twee weken terug om de boel af te maken. En gek genoeg is het best lekker om even zonder bouwploeg te zitten.

Pfffffff

Pfffff, wat gaat het langzaam. We zijn 7 dagen verder, en eindelijk zitten alle daksporen er op. Het is niet dat de mannen niet hard werken - ze werken elke dag totdat het donker wordt - maar het wreekt zich dat niemand van de bouwploeg ooit eerder een blokhut heeft gebouwd. Zeker niet eentje met ronde balken, schuine ramen en een gehoekt dak.

Eindeloos duurde het gepruts om uit te vogelen onder welke hoek de balken gezaagd moesten worden, om ze op de grens van de twee daken goed op elkaar aan te laten sluiten. Uiteindelijk bood de Duitse voorman van de ploeg op lotje 5, uitkomst. Hij hipte als een koorddanser over onze balken en strooide onderwijl met gouden tips.

Enfin, deze fase is afgerond. Gelukkig maar, want de sfeer werd met de dag beroerder. En Hubert begon het behoorlijk af te reageren op Poop, die dat idiote dak uiteindelijk verzonnen had. Waardoor de bouwploeg nu zoveel langer bezig is dan hij had gedacht. En de balken waren ook al zo zwaar. En de balken uit Nederland waren toch niet helemaal hetzelfde als die uit Rusland. En in de Russische balken zaten zoveel fouten. En zo ging het maar door.

Uiteindelijk heb ik hem flink laten uitrazen, en hem er vervolgens aan herinnerd dat hij de tekeningen al meer dan anderhalf jaar in zijn bezit heeft, en dus gelegenheid genoeg heeft gehad om zich hiervan bewust te worden. Dat hij er twee technisch tekenaars naar heeft laten kijken, en dat niemand het ontwerp van Poop heeft bestempeld als technisch onmogelijk. En dat wij toch moeilijk verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor het werk van de Russen. Nou, dat laatste was hij dan wel met mij eens.

Sterker nog, Poop heeft bij herhaling, ook per email, gevraagd of ze uit de voeten konden met het dak. En hoe ze dat gingen aanpakken. Maar, daar hoefde Poop zijn hoofd niet over te breken, suste Hubert. De Russen bouwden al dit soort huizen sinds de prehistorie.

Dat was een jaar geleden. Des te komischer dat Hubert mij gisteren toevertrouwde dat een massief houten huis op de bovenverdieping, eigenlijk nooit massief is, maar natuurlijk dient te worden uitgevoerd in houtskeletbouw. Heus waar. "Het is gekkenwerk om een huis met verdieping helemaal van massieve balken te willen maken."

Dat was groot nieuws. Zeker om uit de mond te horen van iemand die massief houten huizen aanprijst alsof het IKEA-billies zijn die je hatseflats in elkaar timmert. Hij gaf wel toe dat hij dat ons inderdaad nooit verteld had. Maar ja, hij wilde voor ons nu eenmaal graag dit huis bouwen. Pure liefdadigheid dus.

Gelukkig heeft Poop uiteindelijjk wel voor elkaar gekregen wat volgens Hubert technisch eigenlijk niet kon, en zitten nu ook de laatste balkjes aan de bovenkanten van de schuine ramen, recht op hun plek.

Nog "even" alles aftimmeren, isoleren en voorzien van pannenlatten, en dan kunnen eindelijk de dakpannen er op. Pfffff.

Het hoogste punt, de laatste balken en een prachtig schouwspel

Het hoogste punt is bereikt, en op dit moment wordt de laatste nokbalk geplaatst. De bezem heeft Poop naar goed gebruik eigenhandig in de nok gespijkerd en vanavond is het champagne voor de mannen!

Eergisteravond zagen we iets heel bijzonders. Onder een stralende sterrenhemel keken we uit op de Italiaanse alpen waar een enorm onweer woedde. De bliksem verlichtte de onweerswolken van onder tot boven, en over een breedte van tientallen kilometers ging het tekeer. Een zowat surrealistisch schouwspel dat zo ver weg was dat het zich in alle stilte voltrok.

Een dag op de bouwplaats

De staande palen worden voorzien van een passend holletje waarin de liggende balken zich perfect kunnen nestelen. Een zogenaamde 'zadelverbinding'. Vreselijk bewerkelijk maar evenzo degelijk en mooi om te zien bovendien.

Ondertussen vermaken de kids zich uitstekend in het huis met alle losse balkjes. Daar kun je bijvoorbeeld heel goed Kabouter Spillebeen mee spelen.

Poop en Christian timmeren een noodkozijn aan de voorkant. Wel een beetje wiebelig zo hoog op de steiger. Goed uitkijken!

En de kinderen vermaken zich ook prima op het bouwterrein. Bijvoorbeeld met een buis waardoor je autootjes kunt laten racen. Of water (nog leuker).

Er moet natuurlijk veel worden overlegd. De bouwers vinden geregeld dat Poop overdimensioneert, maar gelukkig krijgt hij altijd zijn zin. Dubbele balken dus voor in de nok, en extra zware schroeven.

En daar wordt weer zo'n zware balk op zijn plek gelegd. Hier zijn ze bezig aan de voorkant.

Zelfde klusje, nu van voren gezien. Wat een krachtpatsers!

En Wytze wordt later net zo sterk als papa...

En zo ziet het er vandaag uit

Zie je wel, het wordt prachtig...
Onze bovenbuurman merkte terecht op dat de naam "Petit bois" wellicht niet zo op zijn plaats is. T'is meer "Grand Bois".... Gelukkig is hij wel bijzonder content met het uiterlijk van onze lodge, want hij kijkt er behoorlijk tegenaan...

Oh wat is het fijn

Oh wat is het fijn om hier te zijn terwijl er werkelijk iets gebeurt. In plaats van continu de meewarige blikken van onze bovenburen te trotseren die met een mengeling van medelijden en "zie je nu wat er gebeurt als je uit Rusland een hut haalt", onze frustraties gadesloegen.

Sterker nog, zowat elke auto die langsrijdt houdt in, om eens goed te kijken naar wat er allemaal gebeurt op lotje 1.De palen van de veranda staan. Je ziet hier goed een van de twee takels die onze mannen hebben gebouwd en waarmee ze alle balken omhoog hijsen. Een loodzware klus, en het geeft telkens een kick als er weer zo'n massieve balk op z'n plaats dreunt.

Op de vide

Poop is dit weekend weer naar Frankrijk en is druk bezig geweest met het storten van sokkels voor de palen van de veranda. Lekker kliederen met water en mortel. In de tussentijd heeft de bouwploeg het dak op de eerste verdieping gelegd en staan ze hier aan het eind van de dag op de vide!

De muren staan

Zie hier de foto van hedenochtend. De muren staan! Op naar de nok.

Wat een hout

Hier op de voorgrond zie je de nieuwe balken. Superhout. En op de achtergrond verrijst nu toch echt ons huis. Je kunt de ramen al zien!

Ze passen!

De balken passen. Gloria, wat een goed nieuws. Klik op de foto's voor de prachtige details.

Eigenlijk kon het ook niet anders; de draaierij had een voorbeeld-log en natuurlijk een prachtige set tekeningen waar Poop per balk de inkepingen op had aangegeven. Maar in het verleden kon wel meer niet fout gaan, en bleek dat uiteindelijk toch anders uit te pakken. Groot was dan ook de vreugde toen bleek dat de nieuwe balken zich netjes gedragen. Je ziet wel kleurverschil; de nieuwe balken zijn van Douglas-sparren afkomstig, en zijn wat roder dan de Russische. Maar aangezien wij onze hut aan de buitenkant donker beitsen en aan de binnenkant in de lijnzaadolie zetten, maken we ons daar geen zorgen over.

Sterker nog, wij maken ons momenteel helemaal nergens zorgen over. En op een enkele onverwachte hagelbui na, werkt zelfs het weer mee.

Wat een zaligheid! De bouwploeg gedraagt zich onder aanvoering van coach Hubert als een waar team. Bulgari- de Bulgaar wiens naam Poop telkens vergeet- is vastbesloten zich te bewijzen. Hij is een voorbeeldige sjouwhulp, werkt opgewekt en staat na het eten als eerste op om de afwas te doen. Ronald en zoon Christiaan zijn supertechnisch en van alle markten thuis, en Hubert is de smeerolie die zorgt dat iedereen weet wat hij moet doen. Poop is zelfs aangenaam verrast door zijn technisch inzicht. En als Poop dat zegt, dan zegt het wel wat. We hebben het de vorige keer toegegeven en doen dat nog maar een keer; hier op de bouwsite is Hubert eindelijk in zijn element. Ook in de keuken van de Kip overigens, want hij is een voortreffelijk cateraar.

Vandaag heb ik bij lokale verhuurbedrijven offertes opgevraagd voor een rolsteiger en een materiaallift. Eind deze week denken ze aan de bovenverdieping te beginnen, en volgende week aan het dak...
En over anderhalve week gaan we er naar toe!
Precies een jaar geleden maakten we ons extreem druk over de kelderbouwer die niet opschoot, de trappenleverancier die niet leverde en natuurlijk de Russen. Wat hebben we ons druk gemaakt over de Russen. Wat heerlijk dat we ons niet meer druk hoeven te maken over Russen.

En wat kan zo'n project dan ineens weer fijn zijn.

Volgende uitdaging worden de ramen. Die moeten nog opgemeten, besteld, gemaakt, vervoerd en geplaatst. Ze komen waarschijnlijk uit Polen. Dat heeft weer alles in zich om een lekker project te worden. En dan nog de elektriciteit. Poop ontwerpt de schema's maar we laten het door een locale electricien installeren. Schijnt enorm te schelen in je kansen om ooit een EDF-aansluiting te krijgen. De EDF is Het Franse Energiebedrijf, en na de president het machtigste orgaan in Frankrijk. Een monopolist met een volstrekt ondoorzichtige manier van werken. Een bouwvergunning aanvragen is er niets bij. Wordt dus ook nog een hele toer.

Maar nu hebben we even pauze en genieten we van deze fase. Op naar de volgende update.

En ze zijn weer onderweg

Vandaag is de bouwploeg vertrokken voor de tweede ronde. En in het kader van optimale procesbeheersing, hebben ze het hout zelf meegenomen. Hiervoor moest wel een vrachtwagentje gehuurd worden, maar dat is altijd nog goedkoper dan professioneel transport regelen.

Johnny-met-de-boxer is ingeruild voor de-zoon-van-de-werkster-van-Hubert, een krachtpatser van Bulgaarse origine voor het sjouw- en sjorwerk. Prima. Als hij maar niet rookt in onze caravan. Verder is de bouwploeg dezelfde als de vorige keer.

Poop vertrekt vrijdag naar ons lotje om poolshoogte te nemen en het moge duidelijk zijn dat hij zich daar mateloos op verheugt!

Foto's van de vorderingen volgen hopelijk zo snel mogelijk...

We lopen in op onze planning...

Voor het eerst in een jaar tijd, lijkt het erop dat de planning wordt gehaald. Sterker nog, we lopen in. En deze miraculeuze planning is ter verhoging van de feestvreugde al meerdere malen bevestigd door onze partijen. Deze zijn in dit stadium: de houtdraaier, de bouwploeg en onze aannemer. Waarbij het extra goede nieuws is dat de rol van aannemer Hubert wegens vakantie wordt waargenomen door zijn baas, die er werkelijk bovenop zit.

Vorige week dinsdag werd het nog even spannend toen de Gelderse leverancier die de bomen van het schors moest ontdoen, constateerde dat deze helaas niet dik genoeg waren om balken van 24cm doorsnede over te houden. Argh. Maar... er was ook direct goed nieuws: hij had zelf wel het juiste hout op de plank liggen, notabene voor minder geld.
Hubert helemaal opgetogen natuurlijk, maar wij waren in eerste instantie wat minder enthousiast. Al was het maar omdat de houtleverancier elk half uur belde om zijn ongenoegen te uiten, en de vrees uit te spreken dat hij werd belazerd.

Uiteindelijk is de houtdraaier als onafhankelijk partij naar Gelderland afgereisd om zijn oordeel te vellen. Dat was snoeihard en glashelder: het hout deugde niet. Te dun, te krom en voor het overige niet goed genoeg. Het hout wat de zagerij in de aanbieding had, was vele malen geschikter. Tsja, wie zijn wij dan om daar nee tegen te zeggen? Uiteindelijk hebben we wel Hubert gedwongen de Friese leverancier uit te kopen - we moeten immers correct blijven - en door met het Gelderse hout.

Sinds die bewuste dinsdag zijn we in een ongekend rustig vaarwater terechtgekomen met ons project. De positieve signalen stapelen zich op:

• Vrijdag meldde de aannemer dat het hout die dag van de zagerij naar de houtdraaier zou worden vervoerd


• De aannemer was daarnaast al bezig het transport te regelen - een verfrissend staaltje vooruitdenken


• Zaterdag belde ik de houtdraaier om eens voorzichtig te informeren, en die verhaalde over een prachtige partij hout, waar hij al lekker mee bezig was. Op mijn vraag hoe lang hij dacht er voor nodig te hebben, antwoordde hij voorzichtig dat een en ander toch wel enkele dagen in beslag zou nemen...


• En vandaag belde Poop met Ronald van de bouwploeg, en die bevestigde dat hij klaarstaat om af te reizen...

Poop en ik hebben er een bijna onwerkelijk aandoend goed gevoel over. Voor het eerst sinds we er aan begonnen is dit project in flow.

Net nog even het hele blog gelezen, en dan moet je helaas constateren dat we wel vaker dachten dat we uit de bossen waren. Maar nu is het aantal onzekerheden wel een stuk kleiner dan op al die andere -kortstondige- momenten van hoop en optimisme.

Een theorie die alleen al wordt bewezen door het feit dat we nu al twee hele weken geloof hechten aan de uitspraak van Hubert dat eind juli ons huis staat...

Daar is 'tie dan...

... de doorbraak!

Het hout is besteld, het zagen geregeld.
En uiteindelijk notabene bij de partij die wij zelf benaderden via marktplaats, op een avond waarop we lamlendig een beetje aan het surfen sloegen. Best een bittere pil voor onze aannemer die volgens zijn zeggen wel 60 handelaren had gebeld die geen van allen in staat waren de juiste balken te leveren... Tsja, je kunt maar geluk hebben en net de speld in de hooiberg vinden...

Wat extra prettig stemt, is dat dit deelproject een lokaal product is. Na al onze internationale toestanden is het wel eens comfortabel om met Friezen en Zuid-Hollanders te werken.

En dan de planning... De Friezen hebben ongeveer 3 weken nodig om de balken aan te reiken, waarna de Zuid-Hollanders nog zo'n 2 weken nodig hebben om de juiste rondingen er uit te frezen. Dan nog een paar daagjes transport, dus zo'n beetje half juli start de bouw.

En twee weken later staat ons huis. Zegt Hubert.

Het gaat helemaal goedkomen

... want we hebben de volgende ijzers in het vuur:

- Een Duitse partij kan leveren, weliswaar redelijk vers hout maar na een behandeling in de droogmachine, prima te verwerken.

- Een Friese partij mailde zojuist ook over de juiste bomen te beschikken. We wachten nog even op een prijsopgave en weten ook nog niet of hij nadat hij onze specs heeft gezien nog steeds enthousiast is, maar het stemt hoopvol.

- Last but not least heeft Hubert in Bodegraven inmiddels een warm contact met een zagerij, die niet alleen bomen kan leveren en daar keurig ronde balken van kan maken, maar die deze ook nog kan voorzien van de juiste uitsparingen... Een hele opluchting voor Poop, die zich al aan het voorbereiden was op een volle zomervakantie aan de gang met de kettingzaag...

Kortom: het gaat helemaal goedkomen deze zomer...

En ondertussen

Ondertussen is onze aannemer druk in de weer om de ontbrekende balken boven water te krijgen. De Russen houden zich volledig schuil. Eind deze week heeft Hubert nog een afspraak met onze vrienden van het handelsbureau om te kijken of zij met extra druk nog iets voor elkaar kunnen krijgen, maar zelfs hij verwacht daar weinig van.

Onze speurtocht naar Franse rondins heeft weinig opgeleverd. Zulk hout lijkt in Frankrijk gewoonweg niet machinaal geproduceerd te worden. Het enige wat ging was onbewerkte balken bestellen. Vervolgens zouden we daar de bast vanaf moeten schillen en ze met de kettingzaag prepareren voor montage. In theorie geen onmogelijke klus, "als iets kan, kan Poop het ook" is mijn devies, maar we zien het wel als het laatste alternatief.

Hubert is inmiddels al wat verder: hij heeft een partij gevonden die het zaagwerk kan uitvoeren. Nu de balken nog. Het is zaak om met balken aan de gang te gaan die in de winter zijn gekapt, en bij voorkeur een winter geleden. Als je met vers hout werkt krijg je allerhande ongewenste krimp, om nog maar te zwijgen van de sapstromen die je huis in een houten nachtmerrie kunnen veranderen, zo verzekerde mij een Belgische partij. Om dit laatste te voorkomen moet je in de winter kappen.

Hubert verzekert ons dat we ons geen zorgen moeten maken, dat het geen enkel probleem is om aan de balken te komen, en dat deze zomer ons huis staat.

Wanneer hebben we dat vaker gehoord? Oh, ja. Een jaar geleden...

En toch zijn het prachtige balken...

De bouw vordert natuurlijk volgens geen enkele planning, en de frustraties stapelen zich op, maar er tekent zich toch maar mooi een geweldige hut af.
Vooral als je in de kelder naar boven kijkt, lijkt het al heel wat...

En dan de doorkijk via de hal de woonkamer in vanuit dat-wat-ooit de voordeur wordt. Merijn loopt door de serre, Poop staat bij de openslaande deur naar de veranda.
En dit wordt de keuken... (als je al die balken overal ziet liggen, en je dan ook nog bedenkt wat er buiten ligt, kun je je niet voorstellen dat er nog zoveel mist...)Zicht op de constructie. En de balken natuurlijk...

 

Mei in Frankrijk

Al is het huis nog niet af, en is het zelfs bij tijd en wijle deprimerend om live geconfonteerd te worden met de mate waarin het nog niet af is, wij brengen voor de tweede maal onze meivakantie door op 'La Montagne'.

De weergoden zijn ons, na een wat roestige start, beduidend beter gezind dan vorig jaar. We ontdekken tot ons grote genoegen weer talloze prachtige wandelingen en weten de kids ook enthousiast te houden met een uitgekiende mix van watervallen, klauterpartijen, sneeuwvelden en boom- annex wiebelbruggen langs de routes.

Bij gebrek aan balken, beginnen we maar vast aan het ordenen van ons lotje. Poop leent de kettingzaag van Ton en verwijdert een enorme hoeveelheid dode takken en opgegeven bomen. We maken er een mooi vuurtje van dat twee dagen achtereen blijft branden.... gelukkig zijn de Fransen zelf ook nogal makkelijk met open vuur, getuige een buurman die doodleuk zijn grasveld aan het affikken is. Moet je in Nederland niet proberen denk ik.

Het werk in onze toekomstige tuin levert direct een hoop op. Het ziet er een stuk beter uit en geeft ons het gevoel iets nuttigs te doen. En wat hebben we toch een fijn stuk grond. Zeker als het dode hout is weggewerkt, zie je goed dat het echt een enorme lap is.

Ton is met zijn oudste zoon aan het klussen, en we bewonderen de vorderingen in zijn huis. Voor de tweede maal vieren we zijn verjaardag op La Montagne. We geven hem dit maal een buitenthermometer, dan kan hij goed bijhouden hoe koud het precies is... De temperaturen vallen hier namelijk niet mee. Niet wat je je voorstelt bij Zuid-Frankrijk. Je zit hoog, en dat voel je. Vooral 's nachts kan het, ook nog in mei, behoorlijk afkoelen. Voor lome lange avonden op je veranda heb je eigenlijk zelfs midden in de zomer een straalkachel nodig. Iets waar wij overigens fel op tegen zijn, wij kruipen wel weg in onze heerlijke bank als de zon onder is.

Piet en Ada van lotje 5 zijn er ook. Hartstikke gezellig om mee te kletsen over alles wat we tegenkomen en ontdekken, en om alle onzekerheden mee te delen. Zij zitten nog in de vergunningaanvraag en volgen onze vorderingen - of gebrek daar aan - met grote belangstelling.

5 mei is het feest in Gap. Geen idee waarom, maar de hele stad staat op zijn kop en is omgetoverd in 1 grote markt. Helemaal goed voor mensen zoals wij, die bezig zijn met een klus zoals de onze. Ik scoor dan ook een prachtige 'montagnarde' beddensprei en stof voor de keukenkastgordijntjes, en Poop een zaag-die-alles-zaagt.

Pakket 22 mist

We krijgen geregeld reacties op onze ogenschijnlijk ongebreideld positieve houding ten aanzien van alle perikelen rondom de bouw van onze blokhut. En het klopt inderdaad dat we proberen om alles wat we tegenkomen opgewekt te lijf te gaan. Maar ik kan jullie verzekeren dat dat echt niet altijd lukt. Soms staan we (ik met name) te stampvoeten in de kamer als er weer eens een bouwploeg is afgehaakt. Of worden we kotsmisselijk als we voor de zoveelste keer worden geconfronteerd met broddelwerk van derden waardoor wij in de problemen komen.

Zoals gistermiddag. Na een heerlijke 18 uur waarin we dankzij de mooie voortgangfoto die Hubert had opgestuurd, voor het eerst in een jaar tijd het gevoel hebben dat echt alles als een zonnetje loopt, gaat de telefoon. Poop heeft net Hubert gesproken. Heel pakket 22 mist. Pakket 22 is een pak waarin volgens onze paklijst 12 balken van 3305 mm zitten. Daarbuiten mist hij nog ongeveer 14 balken van dat formaat... Tot zaterdag kan hij verder, maar dan stokt het werk.
Nou, op dat moment zien we echt helemaal nergens het goede van in en zijn we alleen maar ongelofelijk gefrustreerd.

Onze Russen zijn vergeten deze balken op te laden, per ongeluk of expres, en we moeten proberen ze alsnog in huis te krijgen. Een onderneming die ik persoonlijk als tamelijk kansloos kwalificeer, en trouwe bloglezers die weten hoe moeizaam de communicatie met onze-vrouw-in-Rusland verloopt, zullen dit met mij eens zijn.

Wat nu? We hebben een email gestuurd naar Elena (telefonisch krijg ik haar natuurlijk niet te pakken) maar verwachten daar niets van. We moeten dus nu maar op zoek naar een leverancier in Frankrijk die ons kan helpen. Moet lukken zou je zeggen, want het stikt daar van de houthandels. Maar voor de voortgang is het natuurlijk waardeloos en het is weer een hoop gedoe waarvan we dachten dat we er nu eindelijk van af waren.

Is er dan helemaal niets waar we positief over kunnen zijn? Nou, toch wel. Johnny-met-de-boxer ontpopte zich als een nogal anti-sociaal type die een heel eigen opvatting heeft over werktijden, rekening houden met een ander en in een team functioneren. Deze Johnny zit daar op onze kosten voor 150 euro per dag. Die gaat zaterdag lekker naar huis en kan vanwege andere verplichtingen helaas niet terugkomen op het moment dat de bouw weer hervat zal worden. Daar zijn we dus mooi van af.

En verder? Poop gaat dit weekend met Hubert balk-voor-balk na wat er nu wel en wat er niet is. Volgende week stond sowieso onze meivakantie in Frankrijk gepland, en die laten we gewoon doorgaan. Poop kan goed verder in de kelder, en ik kan met mijn beste Frans een tour langs de houtzagerijen maken om te kijken of iemand ons 26 rondins kan leveren. Dat komt dan wel weer goed uit...

Kijk, dat ziet er goed uit

Het spreekt vanzelf dat we erg blij worden van dit soort foto's. Hubert en de zijnen klagen steen en been over het gepriegel met de stopcontacten en de gaten voor de leidingen die ze in het hout moeten boren, maar ze timmeren opgewekt en moedig door. Het zijn nogal veel stopcontacten omdat de Franse NEN voorschrijft dat lampen en stopcontacten niet op dezelfde groep mogen, en elke radiator of ander apparaat met een flink wattage, zijn eigen groep dient te hebben. Dat resulteert dus in heel veel leidingen en stopcontacten. Als ze de onderste lagen gehad hebben wordt het gatenboren fors minder en kunnen ze mijlen gaan maken. Nog een week en ze kunnen aan het dak beginnen, aldus Hubert. Lijkt ons persoonlijk wat optimistisch ingeschat, maar aan de andere kant willen we zijn onverwoestbaar posisitieve inslag natuurlijk juist nu niet de kop in drukken.

Op de foto is goed te zien dat ze braaf Poop's strips bevestigen. Deze moeten compenseren voor de Russische zuinigheid die maakt dat balken die oorspronkelijk zouden doorlopen, in twee of drie stukken zijn aangeleverd.

En dan het weerbericht: morgenochtend droog, morgenmiddag eventueel een onweersbui. We kijken uit naar de volgende update.