Een foto zegt meer dan 1000 woorden...

Wat was het gaaf om Poop thuis te verwelkomen en de foto's van het hout te bekijken. Enorme stapels liggen te stralen op ons lotje. Het was nog een megaklus geweest - die eigenlijk alleen een echte Poop kan klaren - om alles op tijd af te krijgen.

Donderdagochtend zeilen kopen, leuk doen met de chauffeurs, extra geld regelen omdat de manitou voor het lossen ineens 300 euro duurder was, als een dolle 54 balken zagen om het hout op te kunnen leggen (met dank aan Wicher voor het hout, en de kettingzaag....) en vervolgens alles beneden klaarleggen.
Dit alles met de gehuurde Opel Corsa, die er niet echt op toegerust was qua formaat...

En de volgende dag om 7.45 aanwezig zijn voor het lossen van de balken en als hoogtepunt twee keer naar het douanekantoor in Gap voor een ontbrekend stempel. Zoals alle ontbrekende stempels was ook deze essentieel. Het bleek het stempel te zijn ter bevestiging van de BTW-afdracht over de waarde van de blokhut, aan de Franse regering.

Woeps. Dat was nieuw. Vooral voor de aannemer die in eerste instantie maar niet kon geloven dat hij dat echt moest betalen. Gelukkig is Poop een ervaren projectleider met een hoop overtuigingskracht... en zo werd ook deze hobbel genomen.

Nadat dit alles achter de rug was moest Poop nog even als een dolle al het hout afdekken. Geen klein klusje, aangezien de stapels tot 4 meter hoog reiken.
En dan om 15.30 weer hop de auto in om terug naar Marseille te karren om op tijd het vliegtuig te halen... Een productief dagje dus!

En nu is hij weer thuis en krijgen we geen genoeg van het staren naar de foto's van onze balken. En van de paklijst waar ze allemaal op staan met een code die hun positie in het huis aangeeft. Die lijst tikken we nu over in excell zodat we er iets van kunnen bakken waar de bouwers bij wijze van instructie mee aan de gang kunnen. Wederom een megaklus (ongeveer 600 balken) maar eentje die we met liefde uitvoeren.

Tot nu toe lijkt de lading completer dan we durfden te hopen. De hoeveelheid hout is in elk geval voldoende om de bouw te beginnen, en wat er ontbreekt, lossen we wel op.

En dus... Champagne!

Nastrovia...

... "The wood has landed..." en Poop zit aan het bier met de Russische chauffeurs. Twee joekels van vrachtwagens staan klaar om uitgeladen te worden. Gelukkig hebben de chauffeurs geen enkel bezwaar tegen een dagje wandelen en relaxen op La Montagne, zodat Poop rustig aan de gang kan met het klaarleggen van de laadvloer.
Maar nu eerst een Russisch biertje. Nastrovia dus!

Onderweg!

Zojuist is Poop op het vliegtuig gestapt om onze blokhut persoonlijk welkom te heten als deze op ons lotje arriveert. Hetgeen hoogstwaarschijnlijk morgenvroeg en misschien zelfs al vanavond gebeurt... Het is niet te geloven. Sinterklaas bestaat!

Vrijdag om 8.00 uur zal het hout worden gelost en Poop is morgen nog druk met het treffen van de noodzakelijke voorbereidingen. Dus als de trucks nog onverwachte vertraging oplopen, hebben we nog een dag speling. Kan niet fout gaan! Haha.

Dinsdag belde ik nog maar eens met de transportfirma in St. Petersburg om persoonlijk te informeren wanneer de boel nu precies zou arriveren. Ik moest een half uur later terug bellen. Dat deed ik. Het werd een leuk gesprek:
"Hello, here I call again to hear when our trucks to France will arrive. I talked to your colleague with extension 205".
" Tricks? What tricks?"
"No, no tricks; TRUCKS"
"Trucks? What trucks?"
"You know, trucks, Lastkraftwagen"
"Wagons?"
"Yes, wagons. Loaded with wood."
"Wood?"
"Yes, wood. Like trees, but without branches".
"I know what wood is!"
Enfin. Ik bleek het verkeerde nummer gedraaid te hebben. Dat verklaarde een hoop. Daarna vlot de juiste meneer van het juiste bedrijf aan de lijn gekregen, die bevestigde dat ons hout donderdag zou worden afgeleverd.

Zo zie je maar. Nooit de moed verliezen en blijven lachen.

Opladen!

GROOT nieuws! Ze zijn vandaag gaan opladen. "Sorry voor de vertraging, vanaf nu zal alles volgens schema verlopen". En het schema is dat de boel volgende week maandag in Frankrijk arriveert. Het is niet te geloven.

De aannemer wacht deze week nog af of hij de Russen zover krijgt dat ze binnen het contract de hut bouwen (sorry Annemiek, wij blijven het een hut noemen:-), maar hij heeft inmiddels een alternatief achter de hand mocht hij er met Elena niet uitkomen. Nou, wij hopen zo langzamerhand dat hij er met Elena niet uitkomt, want wij zijn echt helemaal klaar met deze communicatieschuwe troela! Geef ons maar een stel fijne klusPolen. Ook geen geneuzel met visa, valuta en wat er verder allemaal mis kan gaan.

Volgende stap is dat we een mannetje regelen om het hout van de vrachtwagen te krijgen. Dat gaan we doen als de wagens de EU binnen zijn. En dan maar hopen dat het niet teveel gaat sneeuwen. Hmmmm, maar een dekzeiltje meenemen als we er in December naar toe gaan.

Maar dat is allemaal van later zorg. Nu zijn we blij!

?

En toen was het 23 november. De dag waarop de vrachtwagens met ons hout uit Rusland zouden vertrekken. Is het gelukt? We hebben geen idee. Onze aannemer ontdekte dat de contactpersoon bij het transportbedrijf waarmee hij woensdag nog zo gezellig gemaild had, vanaf heden niet langer in dienst is...
De meneer die hij vandaag aan de lijn had, zou even bellen met Elena (onze contactpersoon-met-communicatievrees van het bouwbedrijf) om te horen hoe het ging met het transport. Nou, u begrijpt dat dat bij ons wel weer even de deur dicht deed.
Maar goed, aangezien we verder geen rare berichten hebben ontvangen, en dit echt een vreselijk betrouwbare firma lijkt (Oostenrijks, met vestigingen door heel Europa) hebben we toch maar een flesje ontkurkt. Een kleintje. Geen echte champi; Spumante om mee te oefenen... een mens moet af en toe wat vieren nietwaar.

Communicatiebombardement

Vandaag beleefden wij zowaar een communicatiebombardement. De Oostenrijkse potentiele vervoerder meldde dat hij vrachtwagens had gevonden die voor een redelijke prijs kunnen rijden. Hij had nog wel wat vragen over de aard van de papieren, die Elena -die de hut bouwt- zou moeten kunnen beantwoorden. Een klein kinkje, want Elena beantwoordt in principe geen vragen. Irina -de Russische potentiele vervoerder- meldde ook eindelijk ergens twee vrachtwagens te hebben ontdekt die 22 november kunnen worden beladen... Zelfs Elena verstuurde een mailtje, met de bevestiging dat ze 22 november de boel opladen. Tussendoor stuurde onze aannemer ook nog wat mailtjes naar alle partijen met ingewikkelde vragen over de laadrichting - opzij, van boven of van achteren...- papierwerk en of Elena nog ooit van plan is op zijn lijst van 21 ontbeantwoorde vragen te reageren. Waaronder een aantal interessante zoals 'zijn de ramen al klaar' en 'hoe zit het met de bouwploeg'.

Wij vinden het toch wel een ervaring om getuige te zijn van zo'n ongeloofelijk vertoon van naiviteit.
Wat ons betreft is het hoofdstuk Rusland afgesloten als het hout eenmaal in Frankrijk ligt. Het feit dat er nog nooit een vraag is beantwoord die over iets anders ging dan het design van de hut, is wat ons betreft genoeg bewijs dat ze echt niets anders van plan zijn te leveren. Dit overigens los van het feit dat onze dromer niets op papier heeft staan over ramen fabriceren, laat staan de hut opbouwen.

Op mijn vraag of hij ze had betaald voor de ramen heeft hij twee maanden geleden bevestigend geantwoord. Ik hoop maar dat hij dat gejokt heeft. Vooral voor hem. Het enige realistische wat hij de afgelopen tijd gezegd heeft, is dat hij snapt dat dit alles zijn probleem is om op te lossen, en niet het onze. Toch fijn, zo'n aanneemovereenkomst.

Maar goed, de vrachtwagens zijn geboekt en bevestigd voor 22 november! Nog heel even, en dan mag de champagne open...

Herfst in Frankrijk

Zoals aangekondigd brengen we de herfstvakantie door op ons lotje. Vanuit een comfortabel appartement stampen we door de ochtendrijp om onze hele kelder bevroren aan te treffen. Poop sluit het water af en herstelt een ravage bij de hoofdaansluiting, net buiten de kelder. Het is duidelijk dat we geen dag te vroeg zijn met het winterklaar maken.

Terwijl Poop de vloer behandelt met vochtwerende smurrie en een nooddak boven de badkamer installeert, vermaak ik mij met de kids.
Het weer is ons bijzonder goed gezind en we vergapen ons aan de herfstwereld. Wat is het licht hier anders dan in Nederland. Je merkt echt dat je op 1300 meter hoogte zit. De lucht is zoveel helderder, de kleuren zoveel feller. Echt prachtig.

Ondertussen moeten we natuurlijk aan diverse buren en bekenden uitleggen waarom onze hut er nog niet is en waarom we desondanks nog niet wanhopig zijn. Het antwoord is simpel: we genieten ons suf van wat we inmiddels gerealiseerd hebben, en zijn er van overtuigd dat het met de rest ook wel goed komt.

Gelukkig maar dat we zo Zen zijn, want er is natuurlijk geen enkele beweging waargenomen aan het Russische front...

Het gerucht gaat

Het gerucht gaat dat ze (de Russen) eventueel mogelijkerwijs al vertrokken zijn... Althans, daar gaat onze aannemer van uit. Ja, u leest het goed, hij gaat er van uit. Hoe heeft het zover kunnen komen? Nou, dat heeft Elena (van de Russen) namelijk vorige week beloofd. En aangezien zij in de tussentijd geen tegenberichten deze kant op heeft gestuurd, gaat hij er dus van uit (daar is ie weer) dat het transport onderweg is.

Het is duidelijk dat onze aannemer geen trouwe lezer van dit weblog is. Ware hij dat wel, dan zou hij weten -net als de rest van onze tribune- dat gedane toezeggingen uit die hoek weinig voorspellende waarde hebben.

Wij laten ons in elk geval niet meer van de kook (of aan de kook - wat u wil) brengen en gaan met de herfstvakantie lekker naar Frankrijk. Niet al te veel doen, kelder voorbereiden op de winter en verder lekker wandelen.

En stel (stel, stel, stel) dat de Russen toch in die week komen, dan zijn we alle frustratie in 1 klap vergeten. We kijken er nu al naar uit.

'Voortgang'

Nou ja, eigenlijk mag het de naam voortgang niet hebben, maar er heeft weer enige communicatie plaatsgevonden en daar worden wij toch telkens heel blij van.
We hadden ons inmiddels ingesteld op levering na de winter, aangezien talloze 'deskundige websites' melding maken van extreme houttekorten en leveringsproblemen door de slappe winter van 2007 (sompige bosgrond maakt kap onmogelijk) en de hysterische vraag uit China (bossen verdwijnen in Chinese elektriciteitscentrales).
Als je dan ineens het bericht krijgt dat de douane bezig is onze hut balk-voor-balk op eventueel ongedierte te inspecteren, voelt dat als enorme tijdwinst.
Met een beetje mazzel zijn ze aan het bouwen als wij in de herfstvakantie weer richting ons lotje trekken.

Zo niet, dan moet er een nooddak op en staan we voor een irritante en tijdrovende klus.

Maar... we laten ons nog steeds niet kisten. Ooit wordt die hut neergezet, en blijft er van deze fase alleen een verhaal over:-)

Weer thuis

En uiteindelijk komt ook een vakantie van 6 weken ten einde. Inmiddels draait al weer het zevende wasje in de wasmachine thuis. We hebben de kelder zo goed mogelijk beveiligd tegen lokaal gespuis met een slot op de deur, een plank voor het kelderraam, een hek voor de opgang, een bordje met 'defense d'entrer' en een detectielamp op de muur.

We vertrokken met gemengde gevoelens. We zijn lang niet zo ver gekomen als de bedoeling was, wat natuurlijk komt omdat de aannemer nog niet heeft geleverd. Aan de andere kant hebben we heerlijk vertoefd op en om ons lotje, de omgeving verder verkend, genoten van 6 weken met de kids, en -niet onbelangrijk- toch ook de nodige voortgang met het huis geboekt.
We hebben nu immers:
- een kelder (!)
- drie gemetselde binnenmuren
- isolatie op de muren van de badkamer
- een werkende wasmachine
- een werkend toilet
- een aangesloten ligbad
- een werkende klus-wasbak
- een hele zooi waterleidingen en afvoeren.

En last but not least 10 op het talud geplante hedra's (notabene van hollandse makelij, maar voor 3 euri pst gekocht bij de Jardiland) en opkomend paars bloeiend veldgras.

En nu maar wachten op het volgende levensteken van de Russen. Volgens de laaste aangepaste planning komen ze eind volgende week aan op ons lotje...

In de Kip!

We zijn beroofd. Iedereen die we het vertellen reageert met een mengeling van ontzetting en 'tsja, dat gebeurt dus ook in Frankrijk...', maar dat maakt de ellende er niet minder om. Vrijdagochtend tijdens de levering van ons dak, ontdekte Poop dat al zijn gereedschap, tot en met de kleinste schroevendraaier, uit de kelder is gestolen.Helemaal ziek zijn we er van. Tuurlijk. Achteraf kun je zeggen dat je dan ook maar niet moet denken dat je hier in Frankrijk op een berg in the middle of nowhere je gereedschapskoffer gewoon in je kelder kunt laten staan... maar dat dachten we dus wel...

Nadat we een beetje van de schok bekomen zijn, geholpen door onder andere de warme 'als we iets voor jullie kunnen doen' reacties van onze Franse bovenburen, vertrekken we zeer chagrijnig richting Gap om nieuw gereedschap in te slaan. Poop neemt natuurlijk geen genoegen met de eerste de beste boormachine, dus het wordt een duur dagje. Gisteren hebben we ongeveer 1500 euro op de begroting bespaard door helemaal naar Avignon te karren voor de Brico Depot (de Lidl onder de Franse bouwmarkten), en die winst kunnen we dus vandaag weer uitgeven, grrr.

De dag is lang, met een uitermate knorrige Poop die in de ene bouwmarkt niet kan slagen vanwege de matige kwaliteit, en in de andere baalt van de hoge prijzen -zoals 25 euro voor een klauwhamer. Als we om half tien 's avonds langs onze kelder rijden, krijgen we een hartverzakking. Al onze vanmorgen afgeleverde rollen isolatiemateriaal zijn verdwenen. Vloekend en tierend staan we in het donker bij de restanten van ons dak. Weer voor zeker 1000 euro gestolen. Je kunt de bouwplaats hier kennelijk geen moment uit het oog verliezen. Poop is des duivels. Hij stelt zich op voor de dakpannen met fotocamera om de dieven vast te leggen, terwijl ik naar boven rijd om de caravan op te halen. Onze Russische vrienden zijn voorlopig de grens nog niet over, dus we zetten de Kip bij de kelder en gaan er in slapen tot de Russen komen.

Nog nafoeterend rijd ik omhoog, om de doorgang geblokkeerd te vinden door onze eigen aanhanger met ongeveer acht rollen isolatiemateriaal... Wat blijkt: onze lotgenoot Ton heeft de spullen naar boven gehaald om te voorkomen dat ze gestolen zouden worden... Beter een goede buur dan een foute dief! Wat ben ik opgelucht... Maar, opluchting of niet, wij slapen vanaf nu in de Kip.

Gisteravond om 23.45 reed er een oud model hatchback heel langzaam voorbij onze site. 40 meter verder stopte hij, om een kwartier later weer heel langzaam terug te rijden. Hij stond nog even stil ter hoogte van de caravan en vertrok naar beneden... Leve onze waakse Kip!

Ruim twee weken verder...

… en eigenlijk zijn we nog niet zo heel veel verder opgeschoten. De kelderbouwer laat zich door onze aanwezigheid en vele telefoontjes volstrekt niet opjagen en is inmiddels twee weken te laat met opleveren. Wat daarbij niet helpt is dat zijn Bobcat waarmee hij beton moet storten, om de haverklap stuk is.

Nadat het werk bijna een week heeft stilgelegen zou hij gisteren werkelijk de keldervloer afmaken. Vol verwachting was Poop om 14.00 uur ter plaatse, om getuige te zijn van de zoveelste mishandeling van het apparaat. Om snel klaar te zijn gooiden de bouwers veel te veel cement in de molen, waardoor het ding volledig vastliep. Exit bouwers en wederom een dag uitloop.

Vandaag gebeurde er niets, en na maar weer eens gebeld te hebben met monsieur Perez, kregen we te horen dat hij morgen met een gehuurd apparaat terug komt om het werk af te maken.
Maar… er is ook voortgang. Poop heeft in het deel waar al wel beton is gestort alle muren gemetseld, en… de wasmachine geïnstalleerd!

Ondertussen in Rusland
Volgens de aannemer zijn ze in Rusland nog steeds ‘op schema’. Al is nog steeds niet helemaal duidelijk hoe dat schema er precies uitziet. Er is in elk geval gesuggereerd dat de bouwploeg van de fabriek hier 17 augustus arriveert. We nemen dan voor het gemak maar even aan dat ze dan ook van plan zijn het hout hier tegen die tijd af te leveren…

Druk bezig

De kelder vordert gestaag. Ondertussen is Poop, samen met zijn ingehuurde neefje, druk bezig om alvast aan de binnenkant te werken. En Merijn en Wytze helpen mee met opruimen...
Helaas bleek vandaag dat de kelderbouwer aan de verkeerde kant de kelder heeft geteerd, tenijnde daar een partij grond tegenaan te gooien. Dat wordt dus vroeg reveille morgen om hem te zeggen dat hij de teer er weer vanaf mag zien te peuteren, en dat de grond tegen de andere kant (en dus niet onder de veranda) moet... En dat terwijl Poop het zo mooi had uitgetekend...

Op naar ons lotje!

Met een volgepakte auto, een volgepakte dakkoffer en een volgepakte aanhanger zetten we over een half uur koers naar ons lotje. Poop heeft zijn extreme paktalent weer ten volle kunnen benutten, al mocht dat helaas niet beletten dat we onze ijskast hier moeten laten... Hij is net 1 cm te hoog voor de aanhanger en daar kan zelf Poop niks aan fixen...

Maar niet getreurd, wij gaan voor 6 weken naar Frankrijk. Gisteren nog een laatste update gekregen. Zo ziet het er dus uit als we aankomen.

We hebben de laptop bij ons en een wifi-kaart, dus hopelijk kunnen we vanaf nu spectaculaire voortgang-entries met grote regelmaat laten verschijnen!

Voortgang!

Zie hier de door ons zo vurig gewenste foto van een bezige kelderbouwer...
Wicher zet hem flink onder druk om hem aan zijn initieel afgegeven planning te houden. Helemaal lukken gaat dat niet, maar als hij alles op alles zet is de kelder volgende week woensdag af. Net op tijd...

En vandaag nog een succesje: de trappen zijn geleverd. De eigenaar van de winkel heeft er zelfs een bus voor gehuurd om de vertraagde trap eigenhandig uit Belgie te halen. Check en vink. Nog vier dagen voordat we afreizen...

Lekker bezig...

Onze aannemer heeft ons zowaar vandaag gemaild én gebeld om opgetogen te melden dat hij 'Elena' - onze vrouw in Rusland- heeft gesproken. Volgens Elena zijn 'ze lekker bezig' en liggen ze nog steeds op schema. Welk schema dat is, is tot op heden nog de vraag, want de detailplanning zit nog in de pipeline... Maar goed. Het feit dat er iemand -al is het dan in het hoge noorden van de Karelische Republiek - enthousiast is over de voortgang, is toch beslist hoopgevend.

En dan nu nog graag een prachtige foto van een bezige kelderbouwer, maar daar zullen we nog even op moeten wachten.
Het nieuwste nachtmerrie-scenario: het huis arriveert, mét bouwploeg, terwijl onze kelder nog als zakken cement op ons lotje ligt. Daar denken we maar niet te veel aan, en eerlijk is eerlijk, tot nu toe zijn alle hobbels toch steeds zonder al te veel kleerscheuren genomen...

Oh ja, vandaag nog even gebeld met de trappenwinkel.nl. Goed dat ik belde, nee helaas geen goed nieuws, ze gingen het niet halen. Na een ronkend mailtje gaan ze het nu weer wel halen. Wat kan er toch veel gebeuren in een uur.

Helemaal zat

Helemaal zat worden we van al die partijen die hun afspraken niet nakomen. Van de Russen die nog steeds hun definitieve planning niet hebben doorgegeven, van de aannemer die op zijn manier de Russen maar niet te pakken krijgt ook al heeft hij al hun nummers -inclusief hun huisnummer - van de Franse kelderbouwer die al weken belooft verder te zullen gaan, maar nog geen centimeter muur heeft opgeleverd, ja zelfs van de Nederlandse trappenleverancier die donderdag, uiterlijk vrijdag zou bellen om te zeggen wanneer de trap geleverd zal worden, horen we niets.

De zonnige kant van de medaille is dat we volgende week zondag hoe dan ook afreizen naar Frankrijk om daar voor 6 weken onze tent op te slaan. Als het meezit kunnen we wat doen, als het tegenzit hebben we een fantastisch lange vakantie voor de boeg.

Ondertussen hebben we wel de allerlaatste allerdefiniefste tekeningen gekregen, waaronder deze 3D impressies. Mooi he? Ooit staat het er...

Woeps, '200 kg' zegt u?

We vernemen net van de verkoper van de kachel dat deze 200 kg weegt... Zijn we eindelijk klaar met denken over wat voor kachel we willen, moeten we een list verzinnen om het ding in-de-auto-uit-de-auto-in-de-hut te krijgen. Poop is al weer begonnen met ontwerpen te verzinnen voor een draag-en-til constructie. Ik ga maar eens offertes opvragen voor het huren van een heftruck of zo voor een uur. Iemand nog tips?

Ondertussen op Marktplaats...

Een blokhut moet niet alleen gebouwd worden, hij moet ook ingericht. Leve marktplaats! Van servies tot Kip (de caravan voor de bouwploeg); alles halen wij er vandaan. Onze jongste acquisitie is een houtkachel. Een hele mijlpaal, want daar zijn we maanden mee bezig geweest. Om te beginnen de keus voor het type verwarming. Van een Franse aanbieder kregen we een gloedvolle folder over aardwarmte binnen. Onze aannemer zweert bij een centraal verwarmingssysteem dat wordt aangejaagd door een elektrische boiler. Zelf gaan we een stapje verder en voelen we eigenlijk het meest voor een combinatie van een houtkachel die een centrale verwarming aanstuurt, en wordt bijgestaan door zonnecollectoren op het dak voor warm water als de haard niet brandt, en die ook kan draaien op de elektrische boiler als de zon niet schijnt... Het spreekt vanzelf dat dit een bijzonder complexe oplossing is, die bovendien nogal wat investeringen met zich meebrengt en die we dus voor 'later' parkeren. We gaan daarom voor nu voor vier losse systemen: een elektrische boiler van 200 liter in de badkamer, een kleine close-in boiler in de keuken, elektrische olie-gevulde radiatoren in de slaapkamers en een forse houtkachel in de woonkamer.
Omdat onze woonkamer gedurende het hele proces van opschalen nogal fors is uitgevallen (zo'n 200 kub) hebben we echt een joekel van een kachel nodig om de ruimte te verwarmen. Vandaag is dat dan eindelijk gelukt: via marktplaats een prachtige kachel gescoord met een vermogen van 16 kw! Het ding is van gietijzer en dus loodzwaar, maar dan heb je ook wat. Zoals de mogelijkheid om het hout er ook aan de zijkant in te stoppen, waardoor je met lekker grote blokken toe kunt, wat Poop weer scheelt in het hout-hakken. Extraatje voor mij is dat er een kookplaat bovenop zit waar je op kunt koken. Ik ga nu dus op zoek naar een bijpassende gietijzeren braadpan voor de stoofpot.

Het eerste beton is gestort!

Net weer een update binnen gekregen. De kelderbouwer is nu echt goed bezig! Je ziet hier hoe het beton in de geulen wordt gestort. Dit is om het geheel in de berg te verankeren zodat we niet bij de eerste de beste regenbui (die vaker optreden dan de toeristische websites doen voorkomen) in onze hut van de berg af glijden.

De geulen zijn aan de achterkant ruim een halve meter diep en aan de voorkant ruim een hele meter, omdat aan de voorkant aarde is bijgestort om ons gat vlak te krijgen, en het fundament op de originele bodem moet liggen. Straks worden de dragende muren op de geulen geplaatst.

Update van de kelderbouwer

De kelderbouwer leek zijn focus verloren te hebben; na het aanbrengen van de markeringen was hij een tijdje uit zicht. Een slechte zaak natuurlijk, want als straks de hut arriveert, is het natuurlijk wel handig als de kelder staat... Maar na het zoveelste telefoontje van Wicher om onze deadline maar weer eens te communiceren, bewoog er weer wat op ons lotje. Zie hier De Geul waarin de verankering voor het fundament gestort gaat worden... (je moet wel goed kijken om het te zien.)

De definitieve versie

De Russen zijn terug, en hoe! We krijgen vandaag, geheel onverwacht, 3D tekeningen opgestuurd als bewijs dat ze alle correcties die Poop heeft doorgegeven, goed begrepen hebben. Het ziet er puik uit, onze hut.

Belangrijkste nieuwe feature zijn de ronde balken. Een wijziging ten opzichte van het ontwerp om redenen die ons tot op vandaag nog niet duidelijk zijn, maar die volgens de Russen absoluut noodzakelijk waren teneinde een deugdelijk product te kunnen garanderen. Vooruit dan maar.

We vermoeden dat het een pure kostenkwestie is: 240 mm rondhout vereist minder dikke bomen dan 240 mm vierkante balken. Maar als zij daar blij van worden, dan willen wij daar best in mee gaan. In onze allereerste versie gingen we ook uit van ronde balken, maar ergens in het proces zijn we die om weer andere redenen kwijt geraakt (ik ben zelfs de redenen vergeten, kun je nagaan). En nu zijn ze weer terug.

Enfin. Kijk zelf maar naar de impressie. Denk er een kelderverdieping en een prachtig berglandschap bij... schitterend toch? (klik op de plaatjes voor de vergroting).

De zuidkant. Met uitzicht op De Berg.

De Noordkant: de ingang met daarnaast ons slaapkamerraam. Boven de ramen van de kamers van de kinderen. Van daar uit heb je een prachtig uitzicht over Les Ecrins.

De Oostkant. Dit is de kant die je ziet als je vanaf de weg naar het huis kijkt. Deze kant kijkt richting de hoge pieken op de Italiaanse grens.

Boven water

De aannemer belde zojuist om te melden dat hij weer contact heeft gehad met de bouwers. Pfjiew. De enige Engels-sprekende contactpersoon bleek twee weken in Duitsland te zijn geweest... Hadden ze wel even mogen doorgeven! Anyway, we zijn back on track, en ze verzekeren dat de planning van 1 augustus starten met bouwen, geen enkel probleem is.

Help, de Russen zijn zoek!

Het is al twee weken stil op de lijn Leiden-Rusland. Vandaag onze aannemer gesproken; hij krijgt ook geen contact. Hij noemt het komisch dat ze ineens helemaal stil zijn gevallen. Persoonlijk zouden wij dat woord niet gebruiken. Hij vertelde in elk geval dat hij alvast op zoek is naar andere bouwers. Daar worden we natuurlijk helemaal niet vrolijk van, want afgezien van de waarschijnlijkheid dat het daarmee duurder wordt, wordt de planning daarmee ook in 1 klap onhaalbaar. Goed balen dus. Maar voordat we definitief bij de pakken neer gaan zitten, hopen we nog op een opleving van de communicatie.

Begonnen!

Vandaag kregen we bericht uit Frankrijk: de Franse aannemer is met de kelder begonnen! Verder blijkt dat het hele huis 1 meter zuidwaarts wordt opgeschoven, in verband met een ellendig stuk rots dat in de weg zit. Nou ja, plek zat laten we maar zeggen:-)

Op de foto zie je de optrekjes-in-wording van de achterburen, en de markeringen voor de achterkant van het huis.

Terugblik: wat ligt inmiddels achter ons...

November-januari 2005-2006: googelen en nog eens googelen
We wisten al tijden dat we ooit ergens op een berg een blokhut wilden bouwen. In het najaar van 2005 besloten we werk te maken van onze droom, en op zoek te gaan naar een geschikte plek. Ons jachtterrein: Frankrijk. De reden: we wilden een plek die in 1 dag aan te rijden is, in de bergen ligt en niet al te toeristisch is ontwikkeld. Oostenrijk viel om die laatste reden af, Italie was te ver en Zwitserland duldt geen buitenlandse huizenbezitters (of je moet heel veel 'juiste' mensen kennen). Frankrijk dus.

Januari 2006: Bingo!
Op een vrijdagavond stuiten we via gites.nl op een kleinschalig verkavelingsproject 'La Montagne' in de Hautes Alpes, vlak bij Gap. De eigenaar is Nederlander en heeft nog verscheidene prachtig vrij gelegen, en ruim bemeten kavels beschikbaar. We worden er helemaal warm van en sturen direct een mailtje. Dit is het! We weten het zeker: hooggelegen op 1300 meter, in de natuur, wel nutsvoorzieningen maar geen akelig grootschalig vakantiepark en voor een redelijke prijs.... en nu maar hopen dat de site up-to-date is en we inderdaad nog iets kunnen kopen! We kunnen er nauwelijks van slapen.

We bellen de volgende ochtend en krijgen te horen dat het stuk grond waar wij ons oog op hadden laten vallen net de avond er voor is verkocht, maar dat er nog een vergelijkbaar stuk vrij is. We zeggen direct toe dat we over twee weken langskomen om de grond te bekijken en dat we zeer geinteresseerd zijn. 'Als het er zo uitziet als op de plaatjes, dan kopen we het', zeggen we alvast toe. Dat hadden ze nog niet eerder meegemaakt:-)

Het kwam toevallig zo uit dat we eind januari een lang weekend gepland hadden in Oostenrijk. Dat viel wat ons betreft met wat goede wil prima te combineren met een trip naar Zuid-Frankrijk. We parkeerden de kids twee dagen eerder bij opa en oma (die 1000 tegenwerpingen hadden en ons even zo veel keren op het hart drukten toch vooral niets overhaast te doen) en stapten donderdagavond in de auto richting onze droomplek...

Om 12.00 uur waren we ter plaatse. Na een hartelijk onthaal met een zeer welkom kopje koffie, nam eigenaar Wicher ons mee om de kavel te bekijken. Toen we het van boven zagen wisten we het al. 'Waar kunnen we tekenen?'.

Van Petit Bois; een huis in Frankrijk

La Montagne is het landgoed van Wicher en Marijke Nijkamp. Zij runnen daar een prachtige natuurcamping, en verhuren een aantal appartementen. Een klein deel van hun 22ha hebben ze als 'Lotissement' te koop aangeboden: 11 kavels in totaal. Ongeveer de helft daarvan is door Nederlanders gekocht. Kijk voor meer info over la Montagne op http://giteslamontagne.chez-alice.fr/window.htm

Ons 'Lotje' in de sneeuw!

Het geplande uitzicht vanaf de Veranda

Ok, en nu?
Helemaal hyper van deze impulsaankoop rijden we de volgende dag naar onze wintersportbestemming. Al skiend hebben we vooral oog voor de diverse chaletjes. 's Avonds maken we op onze hotelkamer de eerste schetsen.

Eenmaal terug in Nederland gaan we op zoek naar aanbieders van blokhutten. Al snel stuiten we op een bouwer die belooft ons droomhuis voor een alleszins redelijke prijs te kunnen realiseren...

Maart 2006: tekenen
Mijn man is tekenverslaafd! Avonden, soms zelfs nachten, sleutelt Paul-Joop aan het ontwerp van het huis. Hij blijkt bijzonder handig met Excel, en imponeert zelfs de architekt van onze aannemer met zijn creatie.

De allereerste versie van 'Le Petit Bois'; wat kleiner, maar nog met externe vestibule aan de Westkant. Wat je hier ziet is de zuidkant met de veranda.

Mei 2006: ondertussen in Frankrijk
In mei is eindelijk de sneeuw verdwenen en beginnen de werkzaamheden voor de aanleg van de nutsvoorzieningen. Gelukkig houdt Wicher ons op de hoogte via een speciale site en plaatst hij regelmatig smaakmakende foto's.

Juni 2006: inspectie!We slaan de tent op op de camping van La Montagne en genieten elke dag van de omgeving en de bemoedigende geluiden van de graafmachines. Gelukkig worden we alleen maar bevestigd in de juistheid van onze keuze. Het is hier werkelijk prachtig en we kunnen niet wachten om te gaan bouwen!

Augustus 2006: architektenleed
Het lukt maar niet iemand te vinden die onze tekeningen kan uitwerken. De oorspronkelijke architekt is inmiddels elders bezet, en het lijkt wel of alle overige architekten van de aardbodem verdwenen zijn. Onze aannemer stuurt eindeloos aanvragen in het rond en heeft na twee maanden eindelijk iemand die ons verder kan helpen. In theorie.

September 2006: nog meer leed en ergernis.
Degene die onze tekeningen moet uitwerken is een ramp. Hij kan niet lezen, niet rekenen en bovendien niet tekenen. Versie na versie zit vol fouten en verschijnt bovendien steevast veel later dan toegezegd. Inmiddels heb ik het Franse aanvraagformulier voor de bouwvergunning uitgeplozen, en kom ik tot de ontdekking dat je voor een plan dat onder de 170m2 blijft, helemaal geen architekt nodig hebt. Dat we dat niet eerder wisten! De tekeningen van Paul-Joop zijn meer dan goed genoeg om een bouwvergunning aan te vragen. En nu zitten wij met een architekt die niks presteert maar wel geld kost. De enige manier om nog onder hem uit te komen is hem te beschuldigen van wanprestatie en vervolgens de overeenkomst te ontbinden. Helaas... na een ronkende ingebrekestelling van onze kant, komt hij eindelijk met de definitieve tekeningen over de brug. Overigens nog steeds niet foutloos, maar nu we weten dat we hem niet nodig hebben laten we het er bij zitten. We hebben inmiddels 25% korting gekregen vanwege de vele fouten die wij er uit moesten halen, en verder zijn we blij dat we van hem af zijn.

November 2006: ondertussen in Frankrijk
'Oh oh die Fransen toch', is de titel van een smakelijk boek over klussen met Franse aannemers. Wicher weet er inmiddels alles van. Het werk loopt nu al 4 maanden achter op schema, en soms is de aannemer dagen onvindbaar. Maar langzaam doch zeker komt het eind in zicht. En eind november is de klus dan eindelijk geklaard en kan de definitieve overdracht van de grond, en daarmee de aanvraag van de bouwvergunning, plaatsvinden.

Zo ziet ons lotje er uit na de aanleg van de nutsvoorzieningen.

November 2006: domper uit PolenOnze aannemer meldt een forse tegenslag; zijn Poolse bouwer heeft het bijltje erbij neergegooid. Hij heeft een aardig meisje ontmoet en wenst niet langer te klussen buiten een straal van 50 kilometer... ARGH!
Terwijl de aannemer naarstig op zoek gaat naar een andere partij, proberen wij ook andere offertes op te vragen. Dat valt niet mee. Het aanbod lijkt enorm, maar als je het kaf van het koren scheidt blijven er maar weinig partijen over die voor een redelijk bedrag een maatwerk blokhut kunnen verzorgen. Tenzij je een veredeld tuinhuisje wilt, danwel bereid bent de absolute hoofdprijs te betalen.
Als extra domper op ons budget blijkt de initiele indicatieprijs exclusief btw gegeven te zijn, en zijn de houtprijzen enorm zijn gestegen ivm de vraag uit China:-(

December 2006: van ons!
We hebben via onze notaris een machtiging getekend, en nu is de grond dan echt van ons!

Januari 2007: ander offerteleed
We hebben niet alleen een blokhut nodig, maar ook een betonnen onderkant en een gat om de onderkant in te plaatsen. Aangezien het veruit het meest praktisch is om dat door locale uitvoerders te laten doen, en wij hen natuurlijk ook hun business gunnen, vragen we te plaatse offertes aan. Waarmee maar weer eens een vooroordeel over de Franse bouwers wordt bevestigd: waar mogelijk daaien ze buitenlanders een poot uit. We hebben offerte aangevraagd bij dezelfde partij die werk voor onze toekomstige buren heeft gedaan, en onze prijs ligt maar liefst 2x zo hoog! Daar worden we niet vrolijk van.

We vragen overal offertes aan. Het graafwerk is niet het grootste probleem. Zonder al te veel moeite vinden we zelfs Nederlandse gravers die het stukken goedkoper doen dan de Fransen, inclusief het transport van het materieel, kun je nagaan!
Een grotere uitdaging vormt het vinden van een uitvoerder voor de kelder. We vragen zelfs offertes aan in Oostenrijk, Zwitserland en Duitsland (ein Fertigkeller bitte!) maar niemand heeft er zin in.

Ondertussen dienen we de aanvraag voor de bouwvergunning in, ook al hebben we geen idee of het hele project nog financieel uitvoerbaar is. Poop ziet het allemaal niet zo somber in. Hij is handig zat en bouwt desnoods de kelder zelf. Opgewekt stort hij zich op het internet om uit te vinden wat daar allemaal voor nodig is, terwijl ik mij blind staar op onze begroting.Paul-Joop sleutelt nog wat aan het ontwerp: de vestibule aan de westkant gaat er af en de hele constructie wordt ruim een meter lager. Dat scheelt weer een paar kuub hout. De tekeningen zijn klaar. Nu nog wachten op een bouwer...

Februari 2007: nieuwe bouwers dienen zich aanHalf februari heeft de aannemer goed nieuws; hij heeft een partij gevonden die voor een goede prijs kan construeren, en die -niet minder belangrijk- tijd en zin heeft om ons huis in Frankrijk op te bouwen.

Op Poop zijn verjaardag komen we bijeen om het contract door te nemen. De prijs komt ongeveer 20.000 euro hoger uit dan de oorspronkelijke raming. Een hele slok, maar nog altijd een stuk gunstiger dan we van anderen geoffreerd hebben gekregen. De partij in kwestie is een grote onbekende uit Rusland. Onze aannemer heeft er een goed gevoel over. We hopen maar dat hij gelijk heeft, want we moeten direct een kwart van de bouwprijs over maken. Over vertrouwen gesproken...Ook uit Frankrijk komen goede berichten. Wicher heeft zowel iemand voor het grondverzet, als iemand voor het bouwen van de kelderverdieping kunnen vinden. Als we deze offertes bij elkaar optellen komen we weer uit op dat wat we oorspronkelijk voor 'de onderkant' hadden begroot. We drinken er een wijntje op; we hebben weer een haalbare begroting.

Maart 2007: een puike Kip!

Volgens het contract dienen wij te zorgen voor onderkomen voor de bouwers tijdens de vier weken die ze nodig hebben in Frankrijk. We besluiten in overleg met de aannemer dat een flinke caravan met dito voortent goed genoeg moet zijn. Wicher heeft daar uiteindelijk een prachtige camping liggen, en Russische bouwers hebben heel wat minder noten op hun zang dan Nederlandse. (Een van de redenen waarom de Nederlandse offertes zo duur uitpakten was dat de heren werklui elk een hotelkamer voor zichzelf wensten...)

Via marktplaats scoren we een puike Kip-de-luxe uit 1980. Hoewel wij ons jaren hebben gekeerd tegen alles wat een caravan voortsleurde, was het liefde op het eerste gezicht. Alles er op en er aan, en dat voor nog geen 700 euro. Begin mei brengen we de Kip naar Frankrijk en zullen we hem een weekje uitproberen. Leuk!
In de tussentijd maken we kennis met Ton en Annemiek. Zij zijn de Nederlanders die vlak voor onze neus het door ons in eerste instantie gewenste lotje wegkaapten! Na veel uitgebreid telefooncontact en heen-en-weer gemail besluiten we om maar eens bij elkaar langs te gaan. Reuze nuttig om ervaringen uit te wisselen en gezellig bovendien.

Bericht uit Frankrijk: nog meer argh!!!Volgens de Franse wet wordt een bouwvergunning geacht verstrekt te zijn als twee maanden na de aanvraag nog niets is vernomen van de gemeentelijke dan wel departementale ambtenarij. Hoopvol tikken wij de weken weg. Maar de Fransen zouden de Fransen natuurlijk niet zijn als het zo soepeltjes zou verlopen. En dus ontvangen wij minder dan twee weken voor het passeren van de deadline een in fantastisch Frans opgestelde brief: men is zeer vereerd ons te kunnen mededelen dat de aanvraag is ingegeschreven onder nummer bladiebla... maar... helaas... moeten ze ons op de hoogte stellen van het trieste feit dat onze aanvraag niet compleet is... Er blijkt een dwarsdoorsnede 'van-grens-tot-grens' te ontbreken. Wij hebben 4 dwarsdoorsnedes ingeleverd, inclusief alle nieuwe hoogtelijntjes, maar inderdaad, een overzicht van grens-tot-grens zat er niet bij...Gelukkig blijken onze Nederlandse 'lotgenoten' op dezelfde dag precies dezelfde brief te hebben ontvangen. Navraag bij Wicher leert dat de gemeente behoefte had aan enige vertraging bij de uitgiftes van de vergunningen ivm gesteggel over de kleur van de daken. Er blijkt een communicatiestoornis opgetreden te zijn tussen de gemeente en het departement over de wenselijkheid van rode, dan wel grijze daken. Het zal ons een biet zijn, als we de vergunning maar krijgen....

Nadat we van de schok bekomen zijn levert Poop een prachtige dwarsdoorsnede in en nog een nieuwe hoogtekaart. Hopende dat dit de laatste hobbel was, beginnen we opnieuw de weken te tellen...

De graver graaft maar vast een gat. Dat is het enige wat hij mag doen nu we de vergunning nog niet hebben. We hebben dus nu grond, een gat en een Kip. Het schiet al op!

Gelukkig maakt Wicher weer mooie foto's van de vorderingen. Avonden staren we naar 'ons gat' en verheugen we ons op de rest.

April: wachten, wachten, wachten Dit is een maand van wachten. Wachten op de uitwerking van de offerte door onze Nederlandse aannemer (de ramen zijn bijvoorbeeld nog een stelpost, evenals het transport), wachten op een levensteken van de Russen en vooral wachten op de bouwvergunning. De Fransen hadden een indicatie beloofd van de tijd die ze nodig zouden hebben om tot een beslissing te komen, maar het enige wat we uit Frankrijk binnen krijgen is een mailing voor aardwarmte. Ton en Annemiek vatten dit als een hoopvol teken op, ik zie het persoonlijk wat minder zonnig. Wat weerhoudt de Fransen er van om nog eens met een vertragingsactie te komen?

Wicher doet navraag op het gemeentehuis, maar die durven geen contact met het departement te zoeken. Het zou ze maar op de kast jagen...

Rare jongens die Fransen.

Mei 2007: naar Frankrijk! We gebruiken de meivakantie om de Kip naar Frankrijk te brengen. Het valt niks tegen, rijden met een caravan. We trekken wel de aandacht met onze retro-Kip; mensen die na een inhaalmanoeuvre nieuwsgierig onze auto in kijken om vast te stellen hoe pluizig wij precies zijn... Precies wat wij anders ook doen:-)Normaal rijden we het traject in een dag, maar nu stoppen we net voorbij Nancy. De volgende dag arriveren we tegen de avond op La Montagne. Reden we Nederland uit in een graad of 25, hier is het koud en nat. Maar dat mag de pret niet drukken; we zijn weer bij ons lotje!Ton en Annemiek zijn ook gearriveerd met hun caravan. Ze hebben groot nieuws: hun bouwvergunning is binnen! We zijn natuurlijk hartstikke blij voor ze, maar balen ook een heel klein beetje dat die van ons kennelijk langer op zich laat wachten. We vragen ons af waarom, en hopen dat het puur toeval is. We kunnen werkelijk niks bedenken wat er mis zou moeten zijn met ons ontwerp. Laat staan met onze prachtige tekeningen waar Poop zo op heeft zitten zwoegen. Het enige wat we kunnen verzinnen is dat ze misschien onze ramen wat aan de grote kant vinden. Maar, werpen we zelf tegen, er staat nergens een voorschrift over maximale raamgrootte te lezen, dus daar moeten ze niet over zeuren.Terwijl we rondrijden door de streek om ons te orienteren op bouwmarkten, zien we 'ons huis'! Werkelijk waar, op een heuvel staat een haast exacte uitwerking van ons ontwerp. Wat een prachtig huis:-)! We rijden er naar toe en maken een paar foto's. Als het departement onze vergunning afwijst, kunnen we in elk geval aantonen dat ze hetzelfde huis eerder wel hebben goedgekeurd.Het is koud op La Montagne, maar gelukkig branden de kampvuurtjes prima. Wel een beetje rokerig, maar dat maakt de gezelligheid er niet minder om.

Poop en Ton spreken met de kelderbouwer de details door. Het ziet er allemaal prima uit en hij denkt eind mei/begin juni met het werk te beginnen. Dat loopt in elk geval als een zonnetje.En dan... als we op vrijdag terugkomen van onze laatste bouwmarkt-snuffel-tour begroet Wicher ons met een megagrijns: hij wappert met onze bouwvergunning! Helemaal blij zijn we. Wat een opluchting! Nu pas durven we naar elkaar toe te geven wat een zorgen we ons hadden gemaakt. Als klap op de vuurpijl krijgt Poop telefonisch van onze aannemer te horen dat de technische tekeningen uit Rusland zijn gearriveerd en er goed uitzien. In ons hoofd breekt de zon door -gelukkig maar, want het regent nog steeds- en 's avonds drinken we er een borrel op met Ton en Annemiek.Veel te snel naar onze smaak is de week voorbij. We maken nog een paar foto's van ons lotje en rijden weer naar huis. Nu maar hopen dat de almaar aanhoudende regen ons gat niet wegspoelt...

Eerste entry!

Hierbij verklaren wij de weblog van de vorderingen van ons droomhuisje in Frankrijk voor geopend. Proost!

Hier zullen wij geregeld verslag doen van onze belevenissen, frustraties, hilarische momenten en-wat-er-al-niet-nog-in-het-verschiet-ligt.

Over drie maanden staat als het goed is ons huis. Het Grote Aftellen is begonnen.

Later volgt een samenvatting van al hetgeen aan dit moment vooraf ging...